Twenty-Two Letters To Liam

Letter Nineteen.

A/N: is het niet raar dat altijd als ik zeg dat ik geen tijd heb om te schrijven, ik zo hard m'n best doe om te schrijven dat het uiteindelijk de tijd is dat ik normaal naar bed ga, en nu nog moet douchen, m'n tas in paken en m'n kleren klaar leggen, hahahah.You guys own me something! ;) Anyway, het is alweer brief 19, dus nog 3 tegaan met een epiloog. Dumdumduuuum... Zijn jullie al zenuwachtig? :D

xRose

*********************

Madison Smith

15 October 2012

England, London

Dear Liam,

Ik wil niet meer. Alles is… zo klote. Ik wil hier weg, voor altijd. Naar papa, naar een plek waar alles perfect is. Met mensen die allemaal een prachtig leven hebben geleden en me kunnen vertellen hoe ik de mijne kan verbeteren. En daarna wil ik weer terug. Dan neem ik iedereen mee vanuit de hemel en ontdekken we een nieuw land ergens ver van de rest en dan noemen we het Mad City. Snap je, van Madison? ;) Dan moet je op een wachtlijst staan om er te wonen, want er mogen maar 100 families tegelijkertijd wonen. Je hoeft niet te betalen met geld of iets anders, maar als je geen werk hebt, of geen werk neemt, of iets anders doet voor het eiland of de mensen die er wonen, word je eraf gegooid. Klinkt dat niet als het perfecte eiland?

My God, dit slaat nergens op…

‘Liam, zijn Danielle en jij weer samen?’ vraagt de interviewer na een tijdje.

Ow nee, wat moet ik nu antwoorden? ‘Uhm… Nee, we zijn vrienden…’

‘Niet?!’ roep de interviewer verbaast. Het publiek maakt een ‘aw’ geluid en iedereen staart me aan.

‘Waarom niet, Liam?’

Ik haal mijn schouders op, ‘Danielle is een prachtige meid, en ze is ontzettend aardig, maar als het niet gaat, dan moet je het op een gegeven moment opgeven.’

‘Wat ging er niet goed dan?’

Ik zucht diep. Kunnen ze nu ophouden? ‘We houden beide niet van een long distance relatie, en omdat we allebei een druk leven hadden, zagen we elkaar nooit. Dat ging gewoon niet.’

Weer maakt het publiek een ‘awww’.

‘Is er al iemand anders?’

‘N-Nee,’ mompel ik glimlachend, als ik eraan denk.

‘Hij bloost!’ roept Harry.

‘Hij heeft het ons niet eens verteld,’ maakt Niall af, ‘Dus het is wel heel bijzonder!’

‘Vertel, vertel!’ roept iedereen.

‘Nou ja, ik heb haar nog nooit ontmoet…’ mompel ik.

‘Hoe ken je haar dan!’ roepen ze tegelijkertijd.

‘Ze… Ze schrijft veel…’

Er valt een stilte. ‘Schrijft..?’ antwoord de interviewer 

Ik voel Niall’s blik op mijn gezicht branden. Hij heeft me zo vaak gevraagd wat voor een brieven ik las, en waarom ik er zoveel mee bezig was. Ik had hem op z’n minst kunnen vertellen dat het fanmail was.

Ik buig mijn hoofd in schaamte. Wat dacht ik wel niet! Niall was mijn beste vriend, en nu ben ik hem kwijt door Danielle en Madison. Een steek van pijn schiet door me heen. Ik kan Madison hier de schuld niet van geven, noch Danielle. Het is mijn eigen schuld, ik heb hem weggeduwd.

Terwijl al mijn gedachtes zich stuk voor stuk opbouwen, en ik mezelf telkens de schuld geef, sta ik op, bied mijn excuses aan en ren het podium af. Ik hoor Katie, onze manager, op een strenge toon roepen dat ik terug moet komen, dat ik het niet kan maken om weg te lopen, maar ik draai me niet om. Zonder me te bedenken maak ik mijn weg naar de kleedkamers, en verstop mezelf in de wc’s die daar