KALP AĞRISI

BÖLÜM 3-CENAZE

Medya:EFE EYMEN HANCI

Gözlerimi zorlukla açtığımda herseyin bir rüya olmasını diledim.fakat suan bir hastane odasında olmam bile herseyin gerçek olduğunun kanıtıydı . gözümün önüne Gelen düşüncelerle hızla yattığım yataktan kalkmaya çalıştım fakat sol göğsümde ki tarifi olmayan acı buna engel oldu.ne olmuştu bana böyle ? Neden vucuduma kablolar bağlıydı? Kapı açıldığında bakışlarımı oraya çevirdim hemşire bana sıcak bir tebessümle bakarak "Sonunda uyanabildiniz küçük hanim " dedi.Cekingen bir tavırla" neden buradayım?" diye sordum.Hemsire seruma bir takım ilaçları enjekte ederken "başarılı bir kalp Nakli operasyonu gecirdiniz"dediginde şaşkınlıkla hemsireye bakmama rağmen o hiç istifini bozmadan işine devam etti.Aklima Meral annenin gelmesiyle gözümden yanaklarima doğru bir damla süzüldü hemsireye dönerek titreyen sesimle"meral annemin durumu nasıl? "diye sordum.alacağım cevaptan ne kadar korksamda bunu bilmek istiyordum.Hemsire Üzgün bakışlarını bana cevirerek"malesef Meral hanımı kaybettik "dediğinde dünyam başıma yıkılmıştı oda beni birakmisti mehmet babamdan sonra oda gitmişti.hemsire vucudumda yapışık olan son kabloyuda cikardiktan sonra sessizce odayı terketti.onun cikmasiyla artık hickirarak ağlamaya başlamıştım. Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum fakat aglamam iç çekilerek döndüğünde kapı hızla açıldı kimin geldiğine bakmak için kafamı kaldırdığımda bana nefretle bakan bir çift kahverengi gözle karşılaştım elindeki poşeti bana firlatarak "Sadece 10 dakikan var " dedi ve odanın kapısını çarparak gitti.
***
Efe Eymen le kabristanlığa geldiğimizde siyah başörtümü duzelterek arabadan indim.Birlikte mezara doğru adımladık. Meral anneyi o derin çukura koyarlarken artık göz yaslarımı tutamiyordum. Ikinci defa annemi kaybetmistim ona o kadar çok alısmıstım ki o öldüğünden beri kendimi çok yalnız hissediyordum gerçi yalnızdım ya neyse...
Cenaze bittiğinde insanlar baş sağlığı dileyerek yavaş yavaş kabristandan ayrıldılar. Meral annenin mezarinin yanına oturarak toprağını oksadım göz Yaşlarım sicim gibi akarken bana doğru yaklaşan adım seslerini duymaya başlamıştım.bir anda kolumdan Sertce cekilmemle ayağa kalkmam bir olmuştu.kafami kaldırarak beni çeken kişiye baktığımda efe Eymeni görmemle bir şok dalgası bedenime yayıldı.bana nefretle bakarak"o timsah gözyaşlarını kendine sakla küçük yılan annem suan bu toprağın altındaysa tek sorumlusu sensin " diye tısladığında kalbimin üzerine bir fil çökmüştu sanki.benim ne suçum vardı ki daha Meral anneyi kimin vurduğunu bile bilmiyordum.düsüncelerimden sıyrılmamı sağlayan efe Eymenin beni Sertce peşinden sürüklemesi olmuştu.arabanin yanına geldiğimizde on kapıyı açarak beni içeri fırlattı.göğüsümün Torpidoya çarpmasıyla dudaklarımin arasından acı dolu bir inleme çıkmıştı.efe Eymen de kendi tarafina binerek arabayi çalıştırdı.sol göğsümde ki acı tarifsizdi. Sağ elimi sol göğsümün üzerine koyarak sanki acısı dinecekmis gibi bastırdım. Elimde hissettiğim ıslaklik ve sıcaklıkla elimi kalbimin üzerinden çekerek elime baktım.gördüğüm kanla dudaklarımdan istemeyerek bir Hıckırık çıkmıştı Eymen bana yandan bakış attığında elimi farkederek kaşlarını çattı ve "başıma bela olmaktan vazgeç küçük yılan " diye bağırdiğında artık hickirarak ağlıyordum ve o bunu umursuyormus gibi durmuyordu. Araba bir süre sonra durduğunda kapımı açarak dışarı çıktım.eve değilde hastahaneye geldiğimizi farketmem uzun sürmemisti.eymen önden ilerlerken elim kalbimin üzerinde peşinden ilerliyordum. Beni farkeden bir kaç sağlık görevlisiyle birlikte acile giderek dikisin yenilenmesini bekledim.dikis yenilendiğinde doktor elindeki iğneyi yanında duran tepsiye bırakarak eymene döndü "bunun nasıl olduğunu bilmiyorum fakat hastanın iyi bakılması gerekiyor bu şartlar altında iyileşmesi zor " dedi.bunun üzerine Eymen nefretle bakan gözlerini bana cevirerek "ölse bile umrumda olmaz "diye fısıldadı.