The 21th Hunger Games

1 Anna

Opgedragen aan ravioli_head ❤️
De boete. Ik stond op het plein tijdens de boete.
Alles ging zoals normaal.
Er werd een film aangezet over de donkere dagen, alles zoals het vorig jaar ook al was. En het jaar daarvoor. En naar horen zeggen ook het jaar daarvoor. Dit is mijn 3e keer dat ik me heb ingeschreven. Dus weinig kans dat ik getrokken word.
Ookal staat deze hele week in het teken van mogelijk getrokken kunnen worden, nu pas sta ik er echt bij stil dat ik heel misschien die arena in ga moeten dit jaar.
Chad Ullin staat nu tegenover de boetebol.
De zenuwen die ik in mijn buik voel zijn sterker dan ooit tevoren.
De rillingen kruipen over mijn rug.
'De eerste boetebol. Het eerste formulier. Wie word er getrokken?'
Ik heb het gevoel dat ik moet overgeven.
'Dames gaan voor.
And may the odds be ever in your favor.'
De hand graait.
Er word een formulier gekozen.
De hand sluit zich eromheen, brengt hem terug naar boven, met een zenuwachtige doch duivelse grijns opent Chad Ullin
zijn mond. Hij vouwt het formulier open. Dit is het moment.
En ik val flauw wanneer hij de naam opleest.
'Anna Liona Lothmize.'

Ik word met een schok wakker.
Het was een droom. Het was gewoon een droom.
Ik voel me vreselijk opgelucht.
Ik ga rechtop zitten. Slapen lukt nu vast niet meer.
Mijn spieren voelen beurs aan.
Wat heb ik in hemelsnaam gister gedaan dat ik zo'n spierpijn kan hebben?
Ik heb vast liggen woelen vannacht, tijdens die droom. Nachtmerrie.
Ik ben uit mijn bed gevallen, iemand moet het hebben gehoord en me weer teruggelegd hebben.
Dat doet pijn zeg!
Tijdens de boete mag je niet ziek zijn.
Ik moet kijken of ik nog wel normaal kan lopen.
Ik stap moeizaam mijn bed uit en loop naar de deur van mijn kamer.
Als ik hem opendoe kijk ik nog even achterom. Wie weet is dit wel de laatste keer van mijn hele leven dat ik deze kamer zie...
Wie weet word ik getrokken uit alle meisjes van 12 tot 18, uit district 7.
Wie weet moet ik de arena in, kom ik daar om, en zal ik deze kamer nooit terugzien.
Wie weet...
Nee, Anna. Nu niet zo gaan denken!
Wie weet word jij helemaal niet getrokken! Wie weet win jij wel...
Nee, dat gaat sowieso nooit gebeuren. Dan maar blijven bidden dat ik niet getrokken word.
Ik doe eindelijk mijn kamerdeur open.
En vanaf toen is mijn leven voorgoed veranderd.