Η πρωτη μου αγαπη

1' μερος

Δεν ξερω νιώθω στεναχωρημενη για όλα για πολλά τουλαχιστον. Έχουν γίνει τόσα πολλά μέσα σε ενα χρονο, ειναι αστειο πως ενα χρονο πριν δεν θα φανταζόμουν ποτε ποσο πολυ θα ειχε αλλαξει η ζωη μου ποσο μάλλον πριν απο 3 χρόνια. Στις 20 Νοεμβρίου 2012 ηταν η πρώτη φορα που μίλησα ποτε μου στον (ας τον πουμε Γιώργο) ποιος θα φανταζόταν πως μετα απο 2 χρόνια θα είχαμε γίνει φιλοι και αρκετά καλοί μάλιστα, ποιος θα φανταζόταν πως θα κατάφερνα να του πω πως αισθάνομαι για εκείνον και μετα απο οοοολα αυτα πως δεν θα μιλούσαμε καθόλου, πως θα με έβλεπε και άλλαζε πορεία ή θα έστρεφε άλλου το βλεμμα του. Αλλα δεν μετανιωνω τιποτα ειμαι ευγνώμων για όλα όσα έζησα πραγματικά η χρόνια που πέρασε ηταν μια χρόνια που δεν θα ξεχάσω ποτε και ας κατέληξαν ετσι τα πράγματα. Κέρδισα πολλά απο την φιλια μου με τα αγόρια ακομα και αν έχασα αλλα τόσα. Ακομα θυμάμαι την πρωτη μερα που τον ειδα, ηταν Οκτώβριος αν δεν κανω λάθος και εγω ειχα κενό και εκείνος γυμναστική. Ήμουν έξω με κατι φίλες μου και αρχίσαμε να μιλάμε για εκείνον και για τον αδερφό του (ας τον πουμε αυτόν μανο), πως τους λένε, απο ποιο σχολειο ήρθαν και γιατι, και τι να πω ετσι απλα εκανε κλικ κατι πάνω του με κέρδισε. Είχαμε τόσα κοινά ηταν τοσο ωραίος ακομα και αν στις αλλες δεν άρεσε, του είχαμε βγάλει το παρατσούκλι caveman γιατι πραγματικά ειχε πολυ άγρια χαρακτηρίστηκα τωρα βέβαια έχουν γλυκάνει αρκετά. Χαχ ειναι αστειο ποσο πολυ αγχωνόμουν και στεναχωριομουν γιατι ήθελα τοοσο μα τοσο πολυ να του μιλήσω, ήθελα τοσο πολυ να μάθει το ονομα μου και να κανουμε παρεα αλλα δυστυχώς δεν έγινε τιποτα. Μετα ήρθε η 1η λυκείου, ε εκεί άλλαξαν όλα στη ζωη μυ ήρθαν όλα πάνω κατω, εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα αρχίσαμε να κανουμε παρεα, οι παρέες μας δηλαδη, αυτο βέβαια ειναι μια άλλη εντελώς γελοία ιστορία γιατι είμασταν 7 κορίτσια και εκείνοι ηταν 8 αγόρια ε και κάποιοι καταλήξανε να τα φτιάχνουν ο ένας με τον αλλο αλλα υπήρχαν και αλλες περιπτώσεις σαν τη την δίκη μου που τα αισθήματα υπήρχαν μονο απο την μια μεριά, αλλα τελος πάντων. Ακομα θυμάμαι εκείνη την μερα που ειχα παει με την Κατια την Δάφνη και τον Γιάννη στο μελμπα και ήρθε και εκείνος, ειχα περάσει πολυ ωραία εκείνη την μερα γιατι μιλούσαμε για πολυ ωρα και μου έδινε σημασία και απλα θυμάμαι πως ένιωθα τοσο χαρούμενη. Ή άλλη μια μερα που θυμάμαι παρα πολυ ειναι ενα απο τα βραδυα που γυρίζαμε μαζι εγω εκείνος, ο αδερφός του και ο Γιαννης, που με πηρε και αρχίσαμε να "χορεύουμε" και καλα. Αλλα η ανάμνηση που με εκανε πιο χαρούμενη απο ολες ηταν το πάρτυ της Κατιας... Πραγματικά οσο θυμάμαι ποσο ευτυχισμένη αλλα πραγματικά ευτυχισμένη ήμουν εκείνη την μερα, σκέφτομαι πως ειναι κρίμα πως καταλήξαμε ετσι, οχι πως μετα απο όλα όσα έχουν γίνει θα άλλαζα κατι απλα τοσο δύσκολο ειναι να μου πει ενα γεια; Δηλαδη τοσο ανώριμος ειναι τοσο πολυ περηφάνεια εχει ο βλάκας; Τι να πω δεν μπορω να ισχυριστώ πως δεν φταίω γιατι φταίω και μάλιστα πολυ για το πως κατέληξαν ετσι τα πράγματα αλλα δεν πειράζει, ηταν ο πρώτος μου πραγματικός ερωτας και δεν ηταν ενα περαστικό συναίσθημα, ειχα ξεπεράσει ακόμη και την φάση του ερωτευμένου πραγματικά τον αγαπούσα ήθελα τοσο πολυ να ειναι ευτυχισμένος ακομα και αν αυτο σήμαινε πως έπρεπε να ειναι με μια άλλη κοπέλα, ειχα φτάσει στο σημείο να με νοιάζει να ειναι εκείνος χαρούμενος και οχι εγω. Αυτο ειναι ενα λάθος που δεν θα ξανακάνω στην ζωη μου, πρεπει να μάθω να ζω για εμένα για τον εαυτό μου και ας ειμαι και εγωίστρια. Το να βαζεις την ευτυχία τον αλλονών πάνω απο την δικιά σου και να παραμέλεις τις δικές σου ανάγκες και το δικό σου καλο ειναι καταστρεπτικό. Λυπάμαι τον εαυτό μου που ακομα δεν εχω καταφέρει να τον σβήσω απο την καρδιά μου. Ηταν ο πρώτος μου ερωτας και καθώς χανόταν πηρε και ενα κομμάτι του εαυτού μου μαζι του, ακομα με πονάει η ανάμνηση του ακομα νιώθω τα δάκρυα που έριξα για αυτόν να καίνε στο πρόσωπο μου και την καρδιά μου πραγματικά να πονάει για αυτόν, το μονο που ήθελα παντα ηταν να με αγαπήσει ή έστω να με αφήσει να τον αγαπήσω εγω ρε γαμωτο τόση αγαπη τοσο συναίσθημα τόσος πόνος τόσος θυμός για το τιποτα! Δυστυχώς αυτο που δεν ειχα καταλάβει τοτε ειναι πως ένιωθα και ακομα νιώθω την ανάγκη να με αγαπήσει κάποιος γιατι πολυ απλα δεν μπορω να αγαπήσω τον εαυτό μου και πραγματικά δεν ξερω αν θα μπορέσω ποτε να με αγαπήσω οσο και αν προσπαθήσω και αυτο ειναι κατι το οποιο με τρομάζει. Αυτη η ιστορία ειναι all over the place το ξερω αλλα ετσι ειναι και τα συναισθήματα μου αυτη τη στιγμή και δεν μπορω να το αλλάξω.