İşte o an...Yine her sey beliriyor zihnimde. O ana dair bütün gerçekler...Her sey çok net. Ve tekrar görüyorum aynı şeyleri. Tekrar yaşıyorum aynı acıları. Bitmiyor. Acının azalacağını düşünmüştüm ilk başlarda. Ama azalmıyor aksine daha da artıyor kalbimi parçalamak istercesine. Ve yine aynı görüntüler geçiyor gözlerimin önünden. Biraz silik olsa da ben anlıyorum. Ve tekrar...Aynı acıları yaşamak yıpratıyormuş insanı. Annem öyle derdi hep. Beni bırakıp giden annem...
Neden gittiğini bilmiyorum. Sadece gitti...Belki bir sebebi vardı ama gitmesini gerektirecek kadar önemli olan sebep neydi merak ediyorum doğrusu.Beni bırakmayacaģına dair sözler nerde o zaman? Boşuna mı söylemişti o sözleri? Ve yine belli belirsiz annemin yüzünü görüyorum zihnimde.
Çığlıkları yankılanıyor güzel çehresinin ardından. Sonra bir yüz giriyor görüş alanima. Çok net değil. Tanıyamıyorum. Sonra her şey yavaş yavaş siliniyor. Gözlerim kararırken anneme ulasmak için bir adım atıyorum hiçsizliğe. Karanlığın ortasına düşerken parlak bir ışık gözlerimin yanmasına sebep oluyor. Sonra tanımadığım bir ses çağırıyor beni. Uyanıyorum. Meğer her sey bir rüyaymış. Gerćek gibi bir rüya...Tanımadığım bir yüz karşılıyor beni. "Hey! Uyan. Gidecek bir yerin yok mu senin?"
