Evden kim bilir kaç kilometre uzaktaydım. Koşuyordum. Hiç durmadan,arkama bakmadan koşuyordum.Gözyaşlarım da benimle beraber savruluyordu etrafa. Ben de savruluyordum. O kadına daha fazla katlanamazdım. Her ne kadar "o senin annen" deseler de ben ona 'anne' diyemezdim. Benim annem ölmüştü çünkü. Babam, annemin ölümünden 2 ay sonra başka bir kadınla evlenmişti. Ve ne kadar "sizin için bir anne şart" dese de ben biliyordum, babamın o kadınla daha önceden beri görüştüğünü. Belki de annem bu yüzden intihar etmişti. Belki de bu yüzden kıymıştı canına. Hayattaki tek varlığımdı annem. Ama o da beni bırakıp gitti. Diģer herkes gibi...Hani nerde o sözler ? "Ben seni asla bırakmayacağım" sözleri nerde şimdi? Ne kadar koştuğumu bilmiyorum. Yorgunluktan bitkin düşene kadar koşmuştum belli ki...Kendimi kaldırımın kenarına zor attım beynimde halâ o düşünceler dolanırken.Saatin kaç olduğunu bilmiyordum. Zaman kavramımı yitirmiştim. Bilmek de istemiyordum zaten. Hiçbir şeyi...Sadece uyumak istiyordum.Belki de uyunak unuttururdu her şeyi. Bütün yaşanmışlıkları...Bütün acıları...Ve gözlerimi hiç açmak istemezcesine kapattım. Düşünmek istemiyordum. Daha fazla acı vermekten başka bir halta yaramıyordu zaten. Şimdilik sadece uyumak...
