Deel 1 Dragonboy

De martelkamer

Ik voelde dat ik op een hard ondergrond lag.Ik kreunde van de pijn die ik voelde opkomen. Langzamerhand kwamen alle herinneringen van denk ik gisteren weer terug. Ik schoot overeind, maar werd tegengehouden door boeien die om mijn polsen en enkels zitten. Ik deed mijn ogen open en zag dat ik in een soort van martelkamerop een ijzeren tafel lig vastgeketend. Ik hoorde een zware ijzeren deur open gaan. En hees mijn hoofd omhoog en zag een wezen lopen waarschijnlijk een Utrollie. Ik zag het niet goed, want ik zie alles wazig." Zo zo, je bent eindelijk wakker."zei de utrollie. Ik gromde en keek hem boos aan." Zo zo , jij hebt pit zeg, terwijl je in de martelkamer op een tafel bent vastgeketend."zei de utrollie onder de indruk." Ach hou je bek!"spuwde ik als antwoord terug." Nou nou, dat gaan we je maar even afleren. Ook al moet ik je helaas in leven houden."zei hij net een beteuterde gezicht." Waarom dat? Ik ben maar niemand." vroeg ik aan de utrollie." Omdat het niet van mijn baas mag logisch."antwoorde hij op mijn vraag. Hij keek mij nog een keer aan en zei:" ik moest helaas alleen maar kijken of je wakker was, van mijn baas. En je bent wakker ,dus haal ik mijn baas effe. Misschien tot later." Nadat te hebben gezegd liep hij weg. Pfieuw er is nog niks gebeurd. Maar ik ben wel benieuwt wie de baas van hem is. Ik hoefde niet lang te wachten, want ik hoorde de deur alweer open gaan. Ik hief mijn hoofd nog een keer op om te kijken wie ik zag lopen. Het was een man met lang zwart haar met groene ogen en hij is ongeveer 1.87." Je hebt zeker over mij gehoord." Zei hij met een glimlach." Waar is Mathé?"vroeg ik alleen maar." Nou jochie dat ga ik mooi niet zeggen."zei hij lachend. Echt ik wordt gewoon gek hiero." Vertel me wat je allemaal weet als je het hebt gezegd zal je naar een normale kamer worden gebracht."zei hij." Nou mannetje dat zeg ik effe mooi niet. Wie je ook mag zijn."snauwde ik naar hem terug." Nou nou, Iraj heeft zo te horen gelijk. Je bint inderdaad een pittige kereltje."zei hij alweer met die stomme rot lach. Ik ging weer met mijn hoofd op de ijzeren tafel liggen, want mijn nek begon verrekte pijn te doen." Wie ik ben? Nou ik ben Sumura de o zo slechte zwarte magiër. Je gaat maar praten anders gaat die beschermer van jou eraan." Zei hij." En waarom zou ik jou in hemelsnaam moeten geloven bedrieger." Zei ik terug." Die vraag mijn jongen had ik al verwacht. Breng hem hier!" Schreeuwde hij tegen iemand. Twee vampiers sleepten een zwaar gewonde Mathé mee, die amper op zijn benen kon staan. Ik keek verschrikt naar Mathé.     "Dus geloof je nu dat we je beschermer hebben jochie?"vroeg hij met een sluwe lach op zijn gezicht. Ik snoof, omdat ik mijn stem kwijt was. Ik hoorde de lach van Sumura door de martelkamer galmen. Er liepen rillingen over mijn lichaam van woede en angst. Ik voelde hoe mijn lichaam veranderde en trok de boeien los en duwde Sumura zo hard weg dat hij tegen de muur aan de andere kant van kamer vloog. Ik zag niks meer. Ik was verblind door woede.

Ben echt blij mijn verhaal heeft meer dan 160 views. Kan het gwn echt niet geloven thanks voor het lezen van mijn verhaal had echt niet verwacht toen ik aan deze boek begon dat zoveel mensen mijn verhaal lezen. Yeah kan het niet geloven
Stem
Reageer
En als je ideeën hebt voor deze verhaal bericht mij dan.
Alvast bedankt
XO melowtje