I'm Babysitting My 12 Oppas

Prologue ng buhay ko

PROLOGUE:

"I'm sorry Suzy but we can't... Malaki ang ibinagsak mo sa mga grades mo.."

"But Ma'am, hindi po pwedeng mawala sa akin ang scholarship ko.. Yun lang ang pag-asa ko para makapag-aral... Babawi na lang po ako... I'll take exams or kahit ano po, basta po ibalik nyo lang ang scholarship ko..." pagmamakaawa ko sa dean ng school namin

"I'm sorry suzy pero hindi talaga pwede... We are just being fair with others... Sige na, madami pa akong gagawin.." and with that my world crash in one moment

Hindi pwede yun!!! Iyon na lang ang tanging pag-asa ko para makapag-aral.. What should I do now???

Naiiyak ako habang palabas ng Dean's office. Nagdiretso ako sa paborito kong tambayan, yun ay sa puno ng mangga na may upuan sa ilalim nito.

Umupo ako doon at binuhos ang kanina pa nagpipigil kong mga luha...

Wala na... wala na ang lahat ng pag-asa ko... Hindi ko na makakamit ang mga pangarap ko...

Ulila na ako, both of my parents died in a plane crash... I was 5 years old when that incident happened.. kasama ako sa mga biktima sa plane crash na iyon, isang himala ang nangyari dahil nag-survive ako, but my parents didn't, iyak ako ng iyak habang tanaw ng aking dalawang mata ang nasusunog na eroplano laman ang mga magulang ko... Nagpagala-gala ako hanggang sa may isang lalaki ang namulot sa akin, mahirap lamang siya pero inalagaan pa rin nya ako at pinag-aral, ngayon may sakit siya, cancer sa baga, lagi kasi siyang hinihika kaya naman nagsisikap ako na mag-aral bilang isang scholar para kapag naka-graduate ako ay makabawi naman sa kabaitang loob nya... Ngayon wala na yung nag-iisang pag-asang meron ako... Nawala ang lahat ng iyon...

Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko... 

Parang ganito din yung pakiramdam ko nung mamatay ang mga magulang ko... Masakit na masakit...

Umiiyak lang ako ng may bigla akong maramdamang humawak sa balikat ko kaya bigla akong napatingin sa harap ko, isang lalaki...

"Miss bakit ka umiiyak??? Heto panyo oh..." sabay abot nya sa akin ng panyo nya

kahit hindi ko kilala ay kinuha ko na lang yung panyo nya at pinunasan ang mga luha ako tsaka ko siya tinignan ng diretso..

"Sa-- *sobs* salamat.." sabi ko at bahagyang ngumiti

"Bakit ka pala umiiyak miss??" tanong ulit nung lalaki

"Nawalan kasi ako *sobs* ng scholarship.. *sobs* Yun lang yung tanging pag-asa ko *sobs* para makapagtapos ng pag-- *sobs* pag-aaral.." pinigilan ko na ang pag-iyak ko

"Ah, miss kung gusto mo mag-apply ka sa amin, naghahanap kami ng isang babysitter, pwede mong gawing part time job iyon para makapag-ipon ka at makapagpatuloy ka ng pag-aaral mo, tsaka 10,000 a month ang matatangap mong sweldo.. Try mo lang miss.. Maganda ka naman eh... Sigurado akong makukuha ka dun... " pagsasaad nya

tama!! Kailangan ko ng trabaho sa ngayon.. Di ako pwedeng huminto ng pag-aaral ko, para na rin ito kay Tatay Arman...

"Ah, sige.. Saan ko ba ako pwedeng mag-apply??" tanong ko

"Punta ka lang dito then hanapin mo si Sooman, sa kanya ka mag-apply.." tsaka binigay ang isang card, nakalagay doon yung name nung pag-aapplyan ko, SM Entertainment Corporation, tsaka yung address na rin

"salamat ulit.." tapos ibibigay ko na sana yung panyo nya kaso pinigilan nya ako

"No, you can keep it or throw it if you want to. Sige, una na ako.." tapos tumakbo na siya papalayo

"THANK YOU ULIT!!!" sigaw ko pero nakalayo na siya

 Kailangan ko ng mag-apply ng trabaho ngayon!! tama!! Uuwi muna ako para magbihis at pupunta na ako dito sa SM Ent. , magbabakasakali ako na matanggap ako.. Pero sana matanggap talaga ako...