Başa sarılan hayatlar, "Bu sefer son" dediğimiz intihar kalkışımları ve tarif edilemeyen bir hissin bizi tutuşu...
Benim hikayem de işte burada başlıyor.
"Bu zamana kadar yaşadığım şeyleri anlatamayacak kadar yorgunum. Hayat beni fazlasıyla yordu ve ben bu yükü kaldıramıyorum. Her zamanki geldiğim deniz kıyısındayım yine. Sular usulca kıyıya vururken makyajım da yavaştan akıyordu. Bunun ne önemi vardı ki? Birazdan hayatıma son verektim ve bu dertlerden kurtulacaktım diye düşünürken ve sadece bu filmin bitmesine bir adım kala beynimde bir şimşek cereyan etmişti.
"Ya ebedi hayatım, sonsuz hayatım ne olacaktı?"
"Ne saçmalıyorsun Sevda" dedim kendimce ve yine ertelemiştim başta yapılması gerekenleri..
Unutmuş olmalıydım "Erteleyenler helak oldu." Hadis-i Şerif'ini...
İşte o son adımı attım ve sular içime dolmaya başlamıştı bile...
Bu bölümden bu kadar. Daha ilk yazım ve yorumlarınızı, devamı hakkında düşüncelerinizi beklerim:)
Sevda kurtulabilcek mi?
Kurtulursa hayatına nasıl yön verecek?
2. Bölümde görüşebilmek duasıyla...
