Gözlerimi açtığımda ellerimde ve kollarımda bir sürü kablo vardı. Anlaşılan biri hayatımı kurtarmış ve beni hastaneye kadar getirmişti.
Zor nefes alıp veriyorum.
Canım çok yanıyor. Beni mahveden ve yıkan da canımın acıması değil ruhumun aç olmasıydı. Mutluluğu hep yanlış yerlerde aramamdı.
Genelde yaptığım tek şey arkadaşlarla eğlenceye gitmek, şu bar senin bu disko benim bir yaşayış sahibi olmamdı. Çok denedim bu yolları terketmeyi ama olmadı, yapamadım.
Bir kere "Haydi Sevda istersen neden olmasın? Samimi bir tövbeyle yepyeni bir sayfa açabilirsin kendine!" dedim. Şeytan boş durur mu? "Sen onca günahı işle bi orda bi şurda. Sonra tövbe edeyim. Yapma Sevda yaşın daha çok genç. Bi daha mı gelcez dünyaya? Bak keyfine!" deyince nefsime uyup yine vazgeçtim. Ve sonuç en büyük günah olan intihar ve sonu az daha ölüm olacaktı. Geri dönüşü olmayan bir yola girecektim.
Hemşire hanım" Geçmiş olsun Sevda Hanım. Doktor Bey tam da zamanında yetiştirmiş sizi yoksaki kan kaybından ölebilirdiniz" deyince daha da bir merak saldı beni. Bu zamanda kim kime karşılıksız iyilik yapabilirdi ki?
Her hayatın bir dönüm noktası vardır. Benim hikayem aslında intihar öncesi başladı ve ölümle son bulacaktı. Ailemi, yurtdışına çıktığımız tatil esnasında kaybettim. Onları kaybetmek ve sonsuzluğa uğurlamayı kaldıramamış, kabullenememiştim. Emek vererek ve büyük başarılarla kazandığım üniversiteyi dondurmuş, hayatıma ondan sonra yön vermiştim. Sosyal medyadan edindiğim arkadaşlarla buluşmalar ayarlamış ve onların"Bir taneden bir şey olmaz" sözlerine kanıp gençliğimin baharını bu yollarda mahvetmiştim.
Ümitsizce yanağımdan süzülen sıcak gözyaşımı silerken biraz sola dönüp uykuya dalmayı düşündüm ve böylece acılarımı unutmaya çalışacaktım. Odam da hafif bir ışık var ve odanın içi cama yansıyordu.
Odanın kapısı çalındı. Hiç cevap vermedim. Tekrardan çalındı ve "Gelebilirsiniz" dedim. Gelen bu nazik ve düşünceli kişiyse Doktor Beydi.
