Een nieuwe wereld

2

09:30 'Goed jongens! even pauze! over vijf minuten wil ik jullie hier terug!' Mijn trainer drapeerde een handdoek om zijn nek en ging de zaal uit. Ik pufte nog even na. En ik die dacht dat ik dit gewoon ging worden. Ik heb ondertussen een goede conditie en uithoudingsvermogen opgebouwd maar de lat word toch steeds hoger gelegd. Ik wandel op mijn gemak richting het grote raam waar Manon met haar rug tegen leunt en pik onderweg handig mijn drinkfles van de grond en neem een slok.

'Drink wat.' Zeg ik terwijl ik mijn fles zowat onder haar neus duw. Ze trekt een vies gezicht. 'Nee bedankt. Ik voel me niet zo lekker.' Ze zag er inderdaad wat bleek uit. Dit had ze de laatste tijd wel vaker. Ik bleef bezorgd naar haar kijken.

'Stop met zo te kijken.' Gromde ze boos. Wel haar humeur zat ook niet mee vandaag. Ik haalde mijn schouders op en keek naar buiten. De immense lappen land in verschillende kleuren leken oneindig door te lopen. Elke keer weer kneep ik mijn ogen tot spleetjes en probeerde het einde te zien. Het moest toch ergens stoppen? De velden werden bewerkt door een grote hoop mensen in grijze oude kleren. Ze kwamen toe vlak voor wij met het eerste uur starten. Daarvoor lag het land er verlaten bij maar elke pauze keek ik vanuit het hoge raam neer op de kleine figuurtjes die daar in de hitte van de zon stonden te werken. Dag in, dag uit.

Zei zagen ons trainen en wij zagen hun werken. Zo werden we er elke dag aan herinnert wat er met ons zou gebeuren als we de trainingen niet volhielden. Dan belanden we daar. Bij het uitschot. Ik vond het niet eerlijk om ze zo te noemen maar iedereen zij het. Vanaf deze hoogte waren ze onherkenbaar maar ik wist dat mijn ouders zich daar ook ergens tussen bevonden.

12:00 Ik kwam de kantine in en sloot me aan in de rij van meisjes met mijn leeftijd. Voor elke leeftijd was er een aangepast menu. Daarbij werd ook nog eens rekening gehouden met geslacht. Door al het rumoer en geroezemoes was ik Manon even vergeten. Waar was ze? Ik keek de rij af maar vond haar niet. Ze komt wel nog, bedacht ik om mijn ongerustheid weer weg te duwen.

Ik zette mijn plateau op de tafel en ging op de één van de ijzeren stoelen zitten. Die was koud maar ik bleef stug zitten tot hij door mijn lichaamswarmte ook warm werd. Vreemd ik had Manon nog steeds niet gezien. Ik keek voor de zekerheid vlug nog even de tafel rond. Ook hier ging de regel van leeftijd en geslacht verder. Iedereen apart. Het was streng verboden om aan een andere tafel te zitten. Ze waren bang dat we eten gingen ruilen of uitdelen. En dat was natuurlijk streng verboden.

Wat was er toch met Manon? Ik begon een beetje kwaad te worden. Vanmorgen zo vrolijk met die zak snoep en nu laat ze zich niet meer zien? Zou ze hem alleen aan het opeten zijn? Maar dat idee was belachelijk. Ik dacht weer aan haar excuses over zich niet lekker voelen van de laatste tijd. Misschien was ze echt ziek. Dan zat ze waarschijnlijk bij de Eerste Hulp. Ik voelde mij al iets geruster nu ik er een idee van had waar ze was en at zo vlug mogelijk mijn eten op om even later als eerste de kantine te verlaten.

De deur van de Eerste Hulp was gesloten dus klopte ik beleeft aan. 'Binnen!' Riep een vriendelijke stem. Ik opende de deur en stak mijn hoofd erdoor. Ik analyseerde vlug de kleine kamer en merkte op dat Manon hier niet was. Ik fronste mijn voorhoofd. Als ze hier niet was waar dan wel? Ik stond nog steeds wat bezorgt te kijken toen de jonge verpleegster me aansprak. 'Kind, is alles in orde? Je ziet er wat witjes uit. Zal ik je even controleren?' Ik probeerde zo vlug mogelijk een antwoord in mijn hoofd te vormen maar mijn hersenen wilden maar niet meewerken. De vrouw trok mij aan mijn arm mee en zette me met zachte dwang neer op een stoel. Ze plofte neer op haar stoel achter de computer en klikte met haar vinger een aantal dingen op het scherm aan. Haar blonde haar zat strak opgestoken en haar vormloze witte uniform verborg bijna heel haar lichaam. Alleen haar hoofd was zichtbaar. Zelfs haar handen waren bedekt met witte handschoenen. Ze beet op haar lip.

Opeens wist ik weer waarom ik hier was. Ik sprong recht alsof ik onder stroom stond. De stoel schoof met een scherp geluid over de witte glanzende vloer. De vrouw voor mij keek verschrikt op. 'Euhm.. Sorry... Ik kwam eigenlijk alleen vragen of mijn vriendin Manon hier was geweest.' Stotterde ik onhandig. Ze keek me wat bevreemdend aan. 'Manon zeg je..' Met enkele bewegingen van haar vinger opende ze een nieuw bestand. 'Manon Rodenburgh, 11 jaar uit groep 6?' vroeg ze me met een vragende blik. Ik knikte heftig van ja. 'Nee die is hier niet geweest, het spijt me. Kan ik je ergens anders mee helpen?' 'Nee bedankt' Ik trok de deur achter mij dicht en slofte richting de toiletten.

Mijn hoofd werd weer wat helderder toen ik met het koude water mijn gezicht verfriste. Er waren geen spiegels maar de metalen wanden gaven toch iets van reflectie weer. Ik wreef met mijn hand over een sensor en er kwamen enkele doekjes uit de muur. Ik droogde mijn handen af en gooide het daarna in de wasbak waar het oploste en mee met het overige water de afvoer in verdween.

Nu pas vielen mij de ingehouden snikken op die uit het derde toilet hokje kwamen. Ik klopte zachtjes op de deur. 'Manon?' Ik wist bijna zeker dat zij het was. De deur ging op een kiertje open en het betraande gezicht van mijn vriendinnetje verscheen. 'He wat is er?' vroeg ik terwijl ik de deur wat open duwde. Nog voor ik de deur goed en wel geopend had stortte ze zich in mijn armen en begon onophoudelijk te snikken. Ze klonk zo verloren. Ik streelde haar haar met mijn hand en hield haar stevig vast. 'Ik wil echt niet...' Kwam er met horten en stoten uit. Nu was ik niet meer mee. 'Wat wil je niet?' Ik duwde haar een beetje van me af zodat ik haar gezicht kon zien. Haar ogen stonden dik van te huilen. Ze snotterde en zei:' Ik wil binnenkort niet naar het grote centrum.' Ik begon te lachen. Van opluchting. Omdat het maar hierover ging en er niks ernstig aan de hand was. Ze keek me wanhopig aan en probeerde zichzelf te verdedigen. 'Ik durf echt niet! En ik ga het niet kunnen!' Ik probeerde mijn lach wat in te houden en realiseerde me dat het waarschijnlijk overkwam alsof ik haar uitlachte.

' Je bent gewoon bang om van huis weg te zijn. Dat is normaal hoor! Maar je zult er vlug genoeg aan wennen en het word echt geweldig met zijn tweetjes! Dan kunnen we een stapelbed delen en heel de nacht kletsen en snoep eten!' Dat hadden we elkaar al altijd belooft. Ze opende haar mond om nog iets te zeggen maar bedacht zich en sloot hem weer. Ze keek triest naar een plekje ergens naast mijn voeten. Ik schudde zachtjes aan haar schouders. ' Je hebt last van heimwee. Maar dat gaat over. Daar help ik je wel bij!' Ze knikte slapjes 'Ja das zal het wel zijn.' Zei ze niet overtuigd. Ik schonk er geen aandacht aan en met mijn arm om de hare trok ik haar uit de toiletten. 'Misschien moet je die zak snoep maar eens bovenhalen.' Zij ik met een deugenietig gezicht. Tot mijn groot plezier kon er bij haar een klein glimlachje vanaf.