หน้าห้องลูอี
ผมเอ่ยขอกุญแจห้องจากลูอี ลูอีอ้อแอ้บอกเพียงแต่อยู่ในกระเป๋า ผมคว้านหาจนเจอแล้วเปิดห้องพาลูอีที่สติเหลือน้อยเต็มทีเข้ามาข้างใน
ผมประคองคนเมาให้ขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วจัดการถอดรองเท้าผ้าใบกับถุงเท้าของเค้าออก เพื่อที่ลูอีของผมจะได้นอนสบายมากขึ้น
ผมเดินเข้าห้องน้ำหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ลูอี ผมเห็นควรแก่เวลาที่ต้องกลับบ้านแล้วเพราะผมอยากให้ลูอีได้พักผ่อนเยอะๆ ผมจึงเอ่ยปากขอตัวกลับแต่....
"เลียมยังไม่กลับได้ไหม" ลูอีคว้าต้นแขนแกร่งของเลียมช้อนตาขึ้นมอง
จริงๆ ผมอยากกลับบ้านใจจะขาด เพราะการที่อยู่สองต่อสองกับลูอีในสภาพมึนๆ ทั้งคู่แบบนี้ มันชอบมีความคิดบางอย่างแวบเข้ามา ในหัวผมอยู่เรื่อย ซึ่งนั้นเป็นความคิด ที่ไม่ดีเอาซะเลย
"ลูอีอยากได้อะไรเหรอครับเดี๋ยวผมหยิบมาให้" ลูอีส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่นแทน
"แค่อยากให้เลียมอยู่เป็นเพื่อนผมได้ไหมครับ"
"ไม่ดีมั้งครับลูอี"
"ทำไมละเลียม คุณก็ผู้ชาย ผมก็ผู้ชาย ไม่เห็นเป็นอะไรเลย"
"ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ผมแค่ แค่กลัวใจตัวเองเท่านั้นครับ"
"กลัวใจตัวเอง!? กลัวทำไมละครับ ผมไม่เข้าใจ"
"ลูอีไม่รู้จริงๆ หรืออยากให้ผมพูดกันแน่" เลียมในเวลานี้หน้าแดงกล่ำไม่รู้ว่าเมาหรือเขินกันแน่
"คิคิคิ~ เลียมนี่เวลาเขินน่ารักชะมัด"
"ลูอีเวลาเมาก็น่ารักเหมือนกันแหละครับ"
"น่ารักแล้วรักไหมครับ" ผมถามออกไปตามที่ใจคิด อาจเพราะผมเมาเลยทำให้คำถามแบบนี้หลุดออกจากปากผมอย่างง่ายดาย
กึก
"คุณเมามากนะครับลูอี นอนเถอะครับ" เลียมไม่ตอบคำถามแต่ยื่นมือออกมาลูบผมของผมแทน
YOU ARE READING
Thank You (Lilo)
Fanfiction"เราเลิกกันเถอะลูอี" เหมือนโลกทั้งใบแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อผู้หญิงที่ผมรักและอยากใช้ชีวิตด้วย ตอนนี้ได้จากผมไปแล้ว ผมใช้ชีวิตผ่านไปแต่ละวันอย่างคนหมดอาลัยตายยาก วันนี้ก็เหมือนเดิมผมยังคงไปทำงานตามปกติด้วยหัวใจที่ตายด้าน แต่ใครจะรู้ละครับว่าการที่ผมได้เ...
