หลายวันต่อมา
"เป็นไงบ้างครับเลียมทำงานมาสักพักแล้วพอเข้าใจงานมากขึ้นหรือยังครับ"
"เข้าใจสิครับลูอีเป็นคนสอนเชียวนะ"
"เลียมก็ชมผมเกินไป ว่าแต่เย็นนี้คุณว่างไหมครับ คือพวกเราอยากเลี้ยงต้อนรับเลียม เพราะเลียมเข้ามาตั้งนานแล้วแต่ยังไม่ได้ฉลองสักที"
"ว่างครับ..ลูอีครับขนมที่ผมซื้อมาฝากเมื่อเช้าอร่อยไหมครับ"
"อร่อยครับ^^ "
"งั้นถ้าลูอีชอบผมจะซื้อมาให้อีกนะครับ"
"ไม่ต้องลำบากหรอกครับ..คือผมเกรงใจ"
"ไม่ลำบากเลยครับถ้าลูอีชอบผมจะซื้อมาให้ทุกวันเลยไม่สิตลอดชีวิตก็ยังได้เลย"
กึก
ผมนิ่งไปสักพักเมื่อคนอบอุ่นรุกผมอีกแล้ว และก่อนที่ผมจะได้ตอบอะไรก็มีเสียงใครบางคนขัดขึ้นซะก่อน
"ขอโทษนะคะคงไม่ได้มาขัดจังหวะอะไรใช่ไหมค่ะ" โซเฟียสาวสวยแผนกบัญชี ซึ่งนานๆ จะขึ้นมาแผนกของผมทีนึง เอ่ยทักพวกผม
"ไม่ครับคุณมีอะไรกับพวกผมเหรอครับ" ลูอีเอ่ยถามอย่างมีมารยาท
"ฉันมาหาคนนี้ต่างหาก" เธอชี้นิ้วมาทางเลียมแล้วเอียงหน้าอายๆ
"มาหาผม" เลียมชี้มาที่ตัวเอง "มีอะไรเหรอครับ"
"ลูอีคะโซเฟียขอคุยกับเลียมคนเดียวได้ไหมค่ะ"
"อ้อขอโทษครับ // ไปก่อนนะเลียม" ผมกำลังจะเดินออกไปแต่เลียมจับมือผมไว้ซะก่อน
"มีอะไรก็พูดมาเลยครับผมไม่มีอะไรต้องปิดบังกับลูอี"
อึ๋ย
เลียมพูดอะไรออกมาเนี้ยเดี๋ยวโซเฟียก็โกรธหรอก ผมทำท่าจะพูดแต่เลียมยกมือขึ้นห้ามไว้
YOU ARE READING
Thank You (Lilo)
Fanfiction"เราเลิกกันเถอะลูอี" เหมือนโลกทั้งใบแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อผู้หญิงที่ผมรักและอยากใช้ชีวิตด้วย ตอนนี้ได้จากผมไปแล้ว ผมใช้ชีวิตผ่านไปแต่ละวันอย่างคนหมดอาลัยตายยาก วันนี้ก็เหมือนเดิมผมยังคงไปทำงานตามปกติด้วยหัวใจที่ตายด้าน แต่ใครจะรู้ละครับว่าการที่ผมได้เ...
