Kâbus

IV.Günce

O2/O2/2017

Ah,olamaz yine bu kabusun içindeyim.Evet,sakin ol Derin alıştın artık!
Alışmadın!
Sus aptal iç ses alıştım.Gözümün önünde toz bulutlar zaten hareket etmekte zorlandığım için hiç o kalıcı bulutları ittirmeye kalkmayacağım.

Birazdan bir bebek ağlaması ve çığlığı karışık bir şeyler duyacağım o yüzden kendimi hazırlamalıyım...
Hazırım!
Kulaklarım yavaşça çınlamaya başladı alçak frekanstan yükseğe doğru.Bir alçalıp bir yükseliş içinde.Sanki televizyonun kumandasıyla oynarken sesi sürekli açıp,kısan bir çocuk gibi...Birden bu oyun kesildi, kulağım bebek ağlamasıyla doldu. Ve yavaş yavaş şeftalili yoğurt kokusu cezbetmeye başladı. Zihnim bir yerlere gidip geldi.
Boğuk olsada 2 insan sesi duyuyorum. Birinin sesi ince ve naif diğeri ise çok kaba değil ama kalın bir sese sahipti. Sesleri telaşlı sanki birini merak edercesine, birinden korumaya çalışırmışcasına hareket eden silüetleri geçti gözümün önündeki sis bulutlarından. Sanırım rüyalar netleşmeye başlıyordu. Ve hareket etmem kolaylaştı.
Ayağa kalktım fakat üzerime etrafı sis bulutlarıyla kapalı olan yine o silahlı adam gelmeye başladı ama her seferinde bu esnadan uyandığım için bir şey olmuyor bu yüzden uyanmayacağım ayaktaydım. Adam hala üstüme geliyorudu.
Küçükken izlediğim perili filmlerden olsa gerek elimi iki yana uzatarak kıvırdım ve adam sis bulutlarıyla birlikte yere yığıldı. Oha, sihir mi yaptım ben. İnanamıyorum rüya aleminede pardon kabus alemine bak sen.
"Derin" diye gelen sesle arkama baktım ama sis bulutlarından kimse görülmüyordu tekrar adımı duydum yine konuştu ses çok tanıdıktı. Bu sefer "hadi kalk küçük cadı! "

Yüzüme gelen suyla uyandım kabusumda kimsenin bana seslendiği yoktıiu. Teyzem beni uyandırmaya gelmiş ve o ses dış dünyamdan gelmişti. Kabusta büyü yapmamın ardından teyzemin beni uyandırırken küçük cadı demesi ilgimi çekti.

Dirseklerimin üzerinde durup gözlerimi kırpıştırarak bir teyzeme birde odamdaki saate baktım. Saate baktığımda yelkovan ve akrepin yerini görünce sıçrayarak kalktım yataktan. Resmen öğlen olmuş ve saat 02.05'ti. Teyzem ne olduğunu anlamaya çalışır gibi gamzelerinş orataya çıkararak beni izlemeye başladı.

Ne güzeldi bu kadın!

Ondan bir şey saklamak beni rahatsız ediyordu ama bir gün anlatacaktım, o gün pekte uzak değildi. Hâlâ oda da olup olmadığına bakmıştım. Gitmişti. Normalde bunu heoir gün yapardım lâkin bugünki kâbusumdan sonra yazmak için heyecanlandım.

Yatağımı topladıktan sonra Bay Christopher ile ilk görüşmemizde bana söylediği gibi yüzümü yıkamadan kitaplığın üst tarafına sakladığım kara sayfalı ve kapaklı defteri çıkarıp günce yazar gibi önce tarihi daha sonra kâbusumu en ince ayrıntısına kadar yazdım beyaz pilot kalem ile özellikle büyü yapmamı. Tam defteri kapatıp eski yerine koyacakken boynumda bir nefes hissetmemle irkildim. Aklım hemen deftere gitti bu benim özelim ve benden başka sadece Bay Christopher biliyordu.

Kapağını kapatmaya yeltenirken elimi tuttu teyzem, gelen oydu.

"Ah, küçüğüm sen günlük mü yazıyorsun? Bakalım ne yazmışsın"

Boyu benden uzun olduğu için deftere ulaşmam biraz zor oldu. Zıplayarak ulaşmaya çalışıyordum. Teyzem ise o sırada son yazdığım sayfayı rahatlıkla okuyordu.

"Ben küçük değilim teyze! Sadece aramızda 8 yaş var ayrıca bu yaptığım özel hayata saygısızlık!"

Teyzem okudukları karşısında şok olmuştu sanki, konuşmuyor sadece sayfaları okuyup okuyup çeviriyordu. Sinirlenmeye başladım ve zihnim beni kâbusuma götürdü daha doğrusu sürükledi.

Hemde büyü yaptığım kısma, ellerimi nasıl kaldırdığımı ve kıvırdığımı zoomlamıştı resmen. Resmen bana teyzemede aynısını yapmamı söylüyordu ama adamın yere yığılmış halde görüntüsü geldi, ben teyzme zarar veremezdim. Ne düşünüyorum ben ya cadı mıyım ben ya derken sinirim iyice alevlenmişti ve teyzem hâlâ şok için okuyordu hatta gözleri bile dolmuştu. Kâbustakinden bıraz farklıydı ama yine istemsizce olmuştu. Bu zihnimin oyunuydu.

Teyzem günceyi okurken gözünden bir damla yaş geldi. Aramızda bir metre anca vardı, ellerimi ona doğru uzattım. Zihnim ne yapmak istediğimi düşünmemi istedi. Teyzemin günceyi daha fazla okumadan bırakmasını istiyordum ve o anı zihnimde canlandırmaya başladım gözümü kapatarak. Ufak ve kısa bir çığlık koptu ve gözümü açtığımda günce elimdeydi ama teyzem yere yığılmıştı. Göz yaşlarıma hakim olamadan yanına gidip diz çöktüm.

"Yemin ederim isteyerek olmadı. Her şey aniden oldu teyze lütfen uyan!Sana, bana ver demiştim n'olur uyan!"

Başımı göğsüne yasaldım ve kalbinin atışını duymaya çalıştım. Kalbi atıyordu. Sadece bayılmıştı. Teyzem artık her şeyi öğrenmişti.

Olamaz!
Ben büyü yapabiliyorum!

Hâlâ teyzemin başında bekliyordum. Onu yatağıma yatırdım ve uyanmasını bekledim tam yarım saat olmuştu. Gözlerini kırpıştırarak uyandı. Gözleri hala doluydu. Ayaklarımı yataktan aşağı sarkıtarak oturdu, tam karşıma.

"Özür dilerim, seni bu haldeyken normal olduğunu düşündüğüm için, yalnız bıraktığım için. Söz veriyorum her şeyi anlatacağım ama önce Bay Christopher ile olan buluşmaya gidelim seni bekliyordu. Artık gerçeği öğrenmişsin lütfen kendine hâkim ol bebeğim!"

Bana sıkıca sarıldı. Gerçeği mi öğrenmiştim. Teyzem biliyor mu?! Her şeyi anlatacak mı? Belkide annem ve babam ölmedi. Belki teyzem ve annemde cadıydı. Onlarda büyü yapabiliyordu ama babam...

Kafamdaki soruları Bay Christopher görüşmesinden sonrasına saklayarak teyzemin sarılışına karşılık verdim.

"Asıl ben özür dilerim teyze, zihnim beni kontrol altına almıştı. Anlatacaklarını merakla bekliyorum ama sadece bir şey soracağım. Annem ve babam yaşıyor mu?"

Teyzem gülerek kafa salladı ve o an kalbimde tatlı bir meltem esti sanki yine burnuma şeftalili yoğurt kokusu çalınmıştı ama artık umrumda bile değildi kâbus.

Ailem hayattaydı!

Üstüme uzun kollu bir tişört, altıma ise dizleri hafifçe yırtık boyfriend jeanimi giydim. Teyzem baygınken günceyi tekrar kitaplığın üstüne koymuştum. Hâlâ odadaydı ama artık her şeyi bildiği için kuşkulanmıyordum. Günceyi elime aldım kapağına açtığımda ilk sayfadaki yazıyı okuduktan sonra yazdıklarımı okumaktan vazgeçtim.

"Söz verdin, yazacaksın ama asla okumayacaksın. Bunu bir gün beraber okuyacağız ve bu işi bitireceğiz"

Bay Christopher