Zoektocht naar geluk

Puddingbroodjes en geknakte zielen

"Je bent toch niet serieus hè? Je maakt het toch niet echt uit? Zeg me dat dit een hele zieke grap is alsjeblieft!" pers ik er verbaasd uit. Hij wendt z'n ogen af en bijt op zijn lip. Iets wat hij altijd doet als hij zenuwachtig is. "Jude?" probeer ik nog maar eens. Hij kan niet serieus zijn. Hij kan het niet deze dag uitmaken. Ik weet dat ik de laatste tijd niet mezelf ben geweest maar het zou veranderen, hopelijk. Dan kijkt hij mij aan met de blik. De blik die ik al twee maanden krijg. Een blik vol medelijden. "Het spijt me Nora maar ik kan dit niet aan. Ik weet dat je beste vriendin is overleden maar ik wil genieten van het leven. Niet elke keer dat ik iets zeg bang zijn dat ik je pijn heb gedaan. Echt heel erg sorry." fluistert hij. Ik zie in zijn ogen dat hij het echt meent maar die woorden doen me koken en ik bal mijn vuisten. Tot tien tellen, zou een of andere psycholoog zeggen maar dat zit er niet in. "En jij denkt dat Belle niet wilde genieten van het leven? Of ik? Dat ik dit aankan?" slinger ik boos naar zijn hoofd. " "Rustig Nora, die mensen daar achter kijken je aan." fluistert hij naar me. Ik draai me ook om naar de mensen die naar me kijken. "Kunnen jullie het zien?" schreeuw ik naar ze. Snel kijken ze de andere kant. "Wees nou rustig." zegt Jude en legt zijn hand op mijn arm. "Blijf van me af!" sis ik naar hem. Snel haalt hij zijn hand weg en hij doet een stap achteruit. Hij maakt me steeds bozer. Hij weet niet eens welke dag het is vandaag. "Weet je welke dag het is Jude? Eenentwintig augustus. En weet je welke dag dat is? De verjaardag van Belle. Maar jij bent zo'n slecht vriendje dat je dat niet eens weet. Ik ben blij dat je het uitgemaakt hebt. Veel succes met je leven. Hopelijk vind je iemand waarmee je wél van het leven kan genieten en niet bang hoeft te zijn met wat je zegt. De mazzel Jude." zeg ik en stamp weg. Aan het einde van het strand doe ik mijn schoenen aan. Aan mijn hals hangt de ketting die hij me gaf. Toen ik nog mezelf was. De oude ik. Ik trek direct het ding van mijn hals en gooi het in het zand. Ik hoop dat de zee het meeneemt naar een heel ver oord en daarmee een hoop pijn weg wist. Alle herinneringen aan hem wil ik zou snel mogelijk uitwissen. Voordat ik op mijn fiets stap kijk ik nog even achterom. Hij staat nog steeds waar we net stonden en kijkt somber naar het strand. Ik fiets weg en veeg de tranen uit mijn ogen. Hij verdient het niet dat ik om hem huil. De eikel.

Ik slenter uit de winkel en open het doosje met een puddingbroodje. Ik haal het eruit en neem een hap. Lekker zoals altijd. "Troostvoer" zoals ze altijd zeggen. En het helpt. De zon staat hoog aan de hemel en ik geniet van de stralen op mijn gezicht. Normaal gesproken zou ik de hele vakantie doorbrengen met Belle. En morgen is de zomervakantie alweer voorbij en moet ik weer naar school. Een andere school dit jaar. Ik heb mijn ouders weken gesmeekt dat ik naar een andere school wilde om niet meer al die mensen te zien. Uiteindelijk stemden ze toe. Ik wilde gewoon niet weer het zielige meisje zijn met een dode beste vriendin en nu ook zonder vriendje. Ik had al weken die blikken van mijn ouders moeten aanzien. Als de hele school zo naar me zou kijken zou ik echt helemaal gek worden. Ik gooi de verpakking weg en ga met mijn fiets door het park lopen. Zes maand geleden vroeg Jude me daar verkering. En wat was ik blij. Al weken had ik vlinders in mijn buik als ik hem zag en kon ik niet normaal met hem praten zonder te stotteren of een rood hoofd te krijgen,iets waar Belle me de hele tijd mee pestte. En opeens alsof het geluk me had overvallen begon hij tijd in me te besteden en hadden we leuke gesprekken. We spraken af in het park en toen vroeg hij het. Daar zoende hij me ook. En hoe. Hij was geweldig, tot hij vandaag zijn ware zelf liet zien. Ik spring op de fiets op weg naar huis. Weg van die plek met zoveel verhalen en gebeurtenissen.

Als ik thuiskom staat mijn moeder in de keuken met een bezweet hoofd en haar dat aan haar gezicht plakt. "Hoi lieverd was het gezellig met Jude?" vraagt ze met een glimlach. Mijn ouders doen de hele tijd zo overdreven vrolijk, waarschijnlijk te bang dat ik mij ergens verhang. "Oh ja geweldig mam. Hij heeft het uitgemaakt." gooi ik eruit. Weet ze dat ook direct. Ze kijkt me medelevend aan. "Ach echt waar? Wat erg lieverd. " zegt ze als ze me in een omhelzing trekt. Ik wring me direct los. Ze kijkt me verdrietig aan. Ik wil haar geen pijn doen, ik hou van haar, maar ze moet niet hele tijd doen alsof de wereld zo geweldig is. "Ach het boeit me niet hoor mam. Ik was toch zat van hem." zeg ik snel en storm de trap op, geen zin om die verbaasde blik te zien en te praten over koetjes en kalfjes. Ik stop de oortjes van m'n telefoon in mijn oren en zet het op het hardste volume zodat ik de rest van de wereld niet hoef te horen. Ik deins mee met de muziek van Tsjaikovski en ik moet in slaap gevallen zijn want als ik mijn ogen open doe staat er een bord eten naast mijn bed en een glas water. "Smakelijk eten, xx mama" staat er op het briefje wat er naast ligt. Ik leg het bij de stapel andere briefjes die ze voor me achterlaat om toch nog te proberen om met me communiceren. Ik heb totaal geen trek dus ik open mijn raam en gooi het bord leeg in de rozenstruik beneden bij mijn huis. De overbuurvrouw laat haar hondje net op dat moment uit en kijkt me met haar dichtgeknepen mond aan. Een nieuwsgierig mens die altijd stond te gluren achter de gordijnen als Jude en ik stonden te zoenen onder de lantaarnpaal. Ik gooi mijn raam met een harde klap dicht en de buurvrouw kijkt geschrokken. Ik glimlach omdat ik wel vind dat ze het verdient om te schrikken, irritant mens. Het glas water drink ik wel gulzig op en zet het weer neer op mijn bureau. Mijn ogen zijn zo moe, dat ik met kleren en al in bed ga liggen. Bijna direct ben ik in een diepe slaap verzonken.