Zoektocht naar geluk

Proloog

Lieve Belle,

Weet je nog toen we acht waren en op onze rug bellen bliezen die zo groot waren als onze hoofden terwijl we discussieerden over wat de vormen van de wolken eigenlijk voorstelden? Ik wou dat we terug konden naar die tijd. Ik wou dat ik terug kon naar de tijd dat jij er nog was. Ik wil je lach weer kunnen horen, ik wil je hand weer vast houden als je bang bent in het donker, ik wil in je oor fluisteren dat het allemaal goed komt, dat jij sterk genoeg bent om te overleven. Maar dat kan niet meer, want je bent weg. Hoe hard ik ook schreeuw tegen de zon, hoe veel ik ook scheld naar de vogels, jij komt niet terug. Het gemis van jou in mijn leven is ondragelijk. Ze hadden net zo goed me in duizenden stukjes kunnen scheuren, me levend verbranden of me verzuipen in de zee, het doet niet zo veel pijn als het brandende gevoel dat ik in mijn borstkas voel als ik aan jou denk. Ik vraag me af of ik het wel kan. Leven zonder jou. Maar ik zou het doen voor jou. Je drukte me op mijn hart dat ik door moest gaan. En dat ik je niet moest vergeten. Maar hoe zou ik jou moeten vergeten? Mijn allerbeste vriendin die er altijd voor mij was, hoe moeilijk je het zelf ook had. Ik beloof je, ik zou voor jou leven. Ademen zou ik doen voor jou, genieten zou ik doen voor jou. Ik zou het leven leiden dat jij eigenlijk verdiende. Ik zal alles voor je doen, al sta je niet meer aan mijn zij. Maar jij hebt dat plekje in mijn hart dat je nooit kwijt zou raken. Hoeveel jaren er ook verstrijken, ik vergeet je niet. Want jij bent mijn beste vriendin en dat zou je ook altijd blijven.

Kusjes en tot ooit,

Nora