Soğuk esen rüzgarda asker yeşili montuma daha çok sarılırken yoldan geçen insanları izlemeye başladım. Kimi benim gibi boş boş gezinirken kimide işine yetişmek için çabalıyordu. Herkesin surat ifadesini izlemeye başladım Kadıköy'e yürürken. Bir kaçıyla göz göze geldim, onaylamaz bakışlar... Kadıköy'e indiğimde her zaman beklediğim durakta beklemek yerine biraz daha ileri yürüdüm. Denizin karşısında bir banka oturdum ve denizi izlemeye başladım. Uzun süre kaldım denizin karşısında. Hiç durmadan, duraksamadan düşündüm. Ama bir cevap bulamadım. Zaten sorunun ne olduğunu da bilmiyordum ya..
Ellerimi istemsizce doladım bedenime. Gözlerimi kapatmadan önce çoktan kararmış olan gök yüzüne baktım. Gözlerimi kapattığım anda yüzüme doğru sertçe çarpan su damlalarıyla açtım gözlerimi tekrar. Yüzümde hafifçe bir gülümseme oluşmuştu.
Etrafta koşuşturan insanlara baktım uzun süre. Hepsi ayrı bir tarafa koşuşturuyordu. Tabiki geneli yağmurdan kaçıyordu. Kimse yağmurun değerini bilmiyordu ki.. Hafifçe gülümsedim. Hepsi aptalın tekiydi. Hepsi değer bilmez pislikti. Hiç mi iyi insan yok dünyada? Bana mı denk gelmiyor? Şanssızlığım en başından belliydi işte.
Bir süre daha yağmurda bekledikten sonra kulaklığımı taktım ve en son dinlediğim, en sevdiğim şarkıyı açtım. Bu şarkıyı bir daha dinleyemeyecek olmam fazla üzücüydü.
Adımlarımı hızlandırıp ışıklara doğru yürüdüm. Yeşil ışık yanıyordu arabalara. Durmadım.
En son duyduğum şey korna sesleri ve kulaklığımdan gelen şarkı. En son gördüğüm şey beyaz bir ışık. Bende değer bilmez bir pislik olmuştum işte. Bende hayatımın değerini bilememiştim...
