Asla Yalnız Kalmayacağım

Gökyüzündeki mavi kadar umut dolu bir kalbim var. Etrafım güzelliklerle dolu yeni yeni fark ediyorum hergün baktığım yerdeki mutluluğu, huzuru bugün gördüm... Ne kadar da haklılardı bakmak ile görmek aynı şey değildi (yada sadece görmek istediğin kadarını görürsün). Herkes bir başka umut taşıyor içinde. Ya ben? Ben neyin umudunu taşıyordum içimde? Aşk, Mutluluk, Huzur, Para, Sağlık hangisi ya da başka birşey miydi? Aslında ihtiyacım olan neydi? Belki de cevap hayallerim kadar yakındı soruya. Asıl ihtiyacım olan hayalini kurduğum herşeydi. Kurduğum hayaller kadar güzel bir hayat. Şaşırtıcı biliyorum güzel bir hayattan bahsetmek ama içimde sanırım bunun umudu var. Ya da gerçek bir AŞK güven ve huzur içinde... Umut dolu bir yürek ve güvenle saran kollar. Bana sevgisini hissettiren cümlelerle yaklaşan gerçek bir çift göz. Kurduğum hayaller de ki o soru işaretiyle beynimde gezen gülüşleri ile kalbimi ısıtacak, güven kokulu, aşk ile giyinip huzur ile saracak biri.
Ben sana söyleyebilirim beyninde soru işareti ile gezen o kişiyi ahaha.
Ve evet Feza'nın bu sözüyle hayalimden ve düşüncelerimden sıyrılıp kendi hayatıma geçiş yapmıştım.
- Feza bunu yapmak zorunda mıydın?
-Sence?
- Evettt!!!
Bu kız tam bi deli en yakınım Feza. Günümün 24 saati olmasada hemen hemen 17- 18 saati birlikdeyizdir. Bizi ayıran tek şey okullarımız. Ve o ablamızın muhteşem anonsu ile ikimizde yemekhaneye inmek için hazırlandık ben 9. Sınıftan beri buradayım tabi Feza da öyle buraya gelmeden önce çok iyi arkadaşlarım çevrem vardı. Mert, Gaye, Salih, Gülşen ben ve Batu. 8. Sınıfa kadar hiç ayrılmadık nerde olay orda biz olurduk. Gülşen sessizdir biraz, esmer tenli, siyah gözlü, orta yapılı ve grubun en ineğiydi. Gaye ona göre daha çılgın, esmer tenli, ela gözlü, orta yapılıydı. Bense en delileri jsjsj, buğday tenli, ela gözlü ( genellikle yeşil) ve zayıfım. Erkeklere gelince hemen hemen aynı özelliklere sahiplerdi. Aynı özelliklere sahiplerdi demişken aklıma bir çarşamba sabahı başımıza gelenler geldi. Daha doğrusu salı okul çıkışında olan olaydı başımıza gelen. Müdürün anonsu ile bütün okul susmuştu ve herkez yani herkez den kastım koridordaki herkes bize bakıyordu müdürün odasına girdiğimizde ise sinirli bir müdür ve rehberlikci ile karşı karşıyaydık al bi de burdan yak diyen Mert ile aynı düşüncelere sahipdik Gülşen arka da inşallah bizi kurtaracak güzel bahaneler kuruyordur beyninde diye düşünüyordum. Müdürün bağırışı ile kendimize gelmiştik. Bu kaçıncı olayınız, kaçıncı kavganız sizden beklerim neyse de Gülşen'ide kendinize benzettiniz. Hepimiz kıkırdamıştık hatta herkes zor tutuyordu kendisini kahkaha atmamak için. Rehberlikcinin araya girmesi ile bütün ciddiyetimiz ile onu dinliyorduk ailelerimiz gelecekti öyle demiş ve bizi odadan çıkarmıştı. Sonuç da 8. Sınıftık biz bence bu kadar abartmamalılar. Alt tarafı voleybol maçında yenilince karşı takımdan 3-4 kişiyi patakladık o kadarcık. Bütün gün dersleri asmıştık. (Gülşen dışında). Şimdi bütün grup ailelere konuyu nasıl anlatacağız diye düşünüyorduk....