Hayatın bana öğretemediklerini ben bir gün size öğreteceğim. Zamanla yalan olduğunuzun farkına varacaksınız. Hepimiz insan olarak doğmuş olabiliriz ama hepimiz insan olarak ölmeyecek buna eminim.
Arkasına döndü, ben gidiyorum dedi ve kapıyı acılarımın sessizliğinin üzerine kapattı. Arkasından kapıyı açıp bu yarayı kapatmadan gidemezsin dedim. Zamanla her yara kapanır kelimeleri düştü ağzından ve gitti.
Her yara kapanır ama her yâra bu kapı kapanmaz dedim içimden.
Gitmişti artık, bu yarayı suratıma kapatıpta gitmişti.
Gidenle gidilmez deyip yarama son kez baktım, son bakışım olmuştu bu yâra.
Kimin sesi olduysak hep, kimsesiz olmuştuk zamanla.
Sensizliğimi yanıma aldım, ıssız ve karanlık bir sokakta yürümeye başladım. Sadece adımlarımın sesini duyuyordum. Duymak istediğim ses bu değil di oysa ki.
Gökyüzünde parlayan o yıldıza son kez baktım ve o da senin gibi parlıyordu ama gitti. Sende gider misin dedim. Ve bu soruya kendim cevap verdim. Ne kadar gidersen git aynı gökyüzünde olacaksın.
Ve sende ne kadar gidersen git benim gökyüzümde olacaksın.
Hiç gelmeyen birisinin, gitmesi kadar acıdır hayat. Sen benden gitmedin bizden gittin bunuda unutma. Her acıya verilecek bir cevabım var ama bu acının bir cevabı yok. Bu acının cevabı sende. Ben bu acıya çok iyi bakarım merak etme, yeter ki senin canın acımasın.
Canı yanmasın diye çaba sarfettikleriniz bir gün sizin canınızı yakar. Ve her acıya acıyla karşılık verilmez. Bırakın onlar mutlu olsunlar siz bu yolun sonunda mutlu öleceksiniz.
