Ben dokuz yaşında bir çocuğum.Beş yaşında iken sırtımda bir çanta,elimde bir ayıcık ile parkın bankında ağlarken bulunmuşum.Sabah sporuna çıkan yeni evlenmiş bir çift (şuan ki anne ve babam)beni böyle görüp hemen alıp eve getirmişler.Kendime geldiğimde şöminenin başında ayıcığımla yatıyordum.Bana neden bu haldesin? Anne ve baban nerde diye sorduklarında"Geçmişimi anımsamakta zorlandığımdan bahsettim.Bunları anlatırken gözlerim doldu ve annem bana sarıldı.Sonra birden aklıma kucağında bir bebek ile otobüse binen bir kadını anımsadım.Annem bana artık senin annen benim, bana istediğin gibi anne diyebilirsin dedi.Bu beni teselli etti.Ancak içimdeki his değişmedi.İstediğim kokuyu(anne kokusunu) hala alamıyordum.Eksiktim.Annem ve babam bana en iyi şekilde bakıyorlar fakat onlara içimdeki çocuğun ağladığıni belli etmemeye çalışıyordum. Bu böyle devam ederken on yaşıma geldim.Annem beni uzak olan okuldan aldı ve daha yakın olan başka bir okula yazdırdı.Bu okulda daha iyi olacağını düşünüyorum.Çünkü eski okulumda kendimi iyi gösteremediğimi düşünüyorum. Bir yandan da-bana ilham veren-bu yaşamım beni yazarlığa doğru yöneltiyordu. Ayrıca annem hamileydi.Bu Nisan ayında doğuracaktı.Artık bana eskisi gibi ilgi gösteremiyordu. Yalnızlığım da zaten gittikçe artıyordu . Hayatımı aydınlatan ışıklar da artık sönmeye başladı.Tam bu arada birden şiddet gören biri geldi gözüme, koltuğun kenarında da bir ayıcık....Gerisi gelmedi.Hafızamı zorluyorum ama olmuyor bir yandan da-başım ağrıyor-acıdan ölüyorum.
Mutsuzum. Sanki mutsuzluğun esiri altındayım,zincirlenmiş bir tutsak gibi hissediyorum şuan.Hayata meydan okuyorum.Sanki hayat rakibim ve eğer yenilirsem ömür boyu mutsuz olacağım derken tekrar o an geldi aklıma.Şiddet gören o kadın elinde bavulu ile-sanki gizlice- evden çıkıyordu. Kucağında ki bebek bile sessiz bir şekilde ağlıyordu. Her şeyin farkında gibiydi.Ve sonra içeri annem girdi."Yarın hastaneye gidiyorum.Kardeşinin doğmasına son bir kaç gün kaldı,dedi.
