Kardeşimin doğmasına az bir zaman kaldı.Bir yandan mutlu, bir yandan mutsuzum.Annem hastanede,babamda günde iki üç kez gidip geliyordu.Bende heyecen ile bekliyordum.Erkek olacak olan kardeşim benim üzerimde farklı bir etki yaratabilirdi.Tam bunları düşünürken birden zilin çalmasıyla irkildim.Tenefüste arkadaşım Ataberk ile biraz sohbet ettik.Tam derse girecek iken beni müdür çağırdı. Müdürün odasında babam vardı ve" Hadi gidiyoruz oğlum, annene destek için yanında olalım, dedi.Yola koyulduk yolun kenarında yıkık dökük bir ev gördüm ve o evin etkisiyle tekrar geçmişe doğru sürüklendim. O terk edilmiş ev kırık kalplerin terk ettiği bir evdi diye anımsıyorum.Kadın yine ağlıyor,sanki çocuğu için endişeleniyor.Birden babamın" oğlum geldik" sesi ile şuanki zamana geldim. Bir baktım hastahaneye gelmişiz. Annemin yattığı odadan bebek sesi geliyordu. Bizde-babamla-derhal içeri girdik.Ve içeri girdiğimizde annemin kucağında bir bebek vardı.Bu benim kardeşimdi sanarım.Üvey olsa bile duygusu farklıydı. Abiydim artık. Gözlerimden mutluluk gözyaşları geldi.Babam, kardeşimi heyecanla kucağına aldı.Benim de sevmemi izliyordu.Fakat ben yanlış bir şeyden yapmaktan korkuyordum. Ama babamın ısrarı ile kardeşimin yanağına bir öpücük kondurdum.O sırada birden dalmışım. Banktayım , anne ve babamın beni bulduğu bankta. Beni öpen biri var. Aynı kadın. Sonra birden kardeşim ağladı ve hastane de olduğumu hatırladım. İçeri giren hemşire sizi taburcu edebiliriz, dedi ve babam,annemin bavulunu hazırladı. Ve evin yolunu tuttuk.
