Aynalar Yalan Söylemez

2 Yıl Sonra

Multimedia: See you again

İki yıl oldu koskoca iki yıl o gittiğinden beri, hiçbir şey aynı değil. Artık hiçbir şeye eskisi gibi bakamıyorum sadece bir haftamı orda geçirdim ve tüm hayatım karardı. Tabi ben böyleyim utangacım hislerimi dışardakilere göstermeyi sevmem gururum her şeyden önemli ya güçlü görünmeye çalışırım, o olaydan beri ağladığımı gören olmadı hep dik durmaya çalıştım kimileri kalpsiz dedi kimileri hissiz olduğumu söyledi ama en çok ben yaralandım. Neyse yavaş yavaş yaralar kapanır gibi oldu bense onların dediği şeylere dönüştüm ama aslında yaraların kapandığı falan yoktu izleri hala ordaydı ama ben değişmiştim artık kendimi bile tanıyamıyordum.

İşte bazı acılar geçmiyordu ama insan çıkış yolu arıyordu ben de insanım işte bazen reddedemiyorum bende kurtuluş yolunu sigarada içki de buldum çoğu gece nerde olduğumu, ne yaptığımı bilmiyorum. Genelde dikkatimi dağıtıyorum beynimi boşaltıyorum anlık da olsa mutlu hissediyorum ama sabah kalktığımda yine gerçekle yüzleşiyorum acı hala orda asla unutamıyotum ve o mezarda bense hala yaşıyorum.

Bugün okulda onun için anma töreni yapılacak cesedi bulunmadı ama ailesi ümidi kesti bense susmak zorundayım kimse bilmemeli orda olduğumu o gece .

Artık hazırlanmalıyım bu onun ölümünden sonra ilk okula gidişim olcak atılmam gerekirdi ama okul bir şans daha tanıdı beni geri almayı kabul etti. Bugün için aldığım siyah elbiseyi giydim o gittiğinden beri kendime pek dikkat etmiyordum kilo aldığımı farketmemiştim bile hep tam olan en güzel elbisem şuan dar geliyordu. Makyajımı yapmaya çalıştım ama ellerim titriyordu neyse uzun bi çaba sonucu makyajı bitirebildim saçlarımı açtım ve evden çıktım. Artık yurtta yaşamıyordum küçük bir ev kiralamıştım bir kısmını ailem ödüyor bir kımını akşamları barda çalışarak kazanıyordum.

     Saat 9.30 olmuştu okulun konferans salonunda tören başlayacaktı etrafa baktım koltuklar dolmaya başlamıştı insanlar ne kadar sahteydi çoğu kişi onun için gelmemişti kendini güzel göstermek için, şov için burdaydı. Herkes sırayla kürsüye çıkıp konuşmaya başladı kimse gerçek düşüncelerini söylemiyordu herkes ne kadar mükemmel olduğundan bahsediyordu oysa kinse onu tam olarak tanımıyordu neyse okuldaki tören bitmiş kalabalık dağılmıştı şimdi onun için yapılan anı mezarına gidecektik daha fazla ne kadar dayanabilirim bilmiyordum.

     Saat 12 olmuştu elimde onun en sevdiği çiçekten vardı onun için getirmiştim çiçeği ona bıraktım ağlamıycağım ahep güçlü kalıcağıma söz vermişti ama gücüm kalmamıştı artık hayatımda o yoktu, Derin yoktu. Gözlerimden akan her damla yaş onun toprağına düşüyordu onun orda olmadığını, orda yatmadığını biliyorum. Sadece son bir kez görmek istiyorum. Artık ağlamamı da kontrol edemiyorum . Mezardan uzaklaştım çünkü orda durdukça canım yanıyordu. İki haftadır bu gün için hazırlanıyorum onun yanında kötü kokmamak için sigara içmiyorum.

Ayağa kalktım ve omzumda bi el hissettim
Sıla " Çağan, Kaan, Asya burda napıyosunuz " dedim ve boyunlarına atladım şuan onlara ihtiyacım vardı
Kaan "Gitmemiz gerek pek valtimiz yok arabada konuşuruz"
Sıla " En azından nereye gittiğimizi söyleseydin"
Kaan "Müzeye bu son şansımız"