Hayat alışmış insanları bekletmeye. Bende o istasyonlarda senin olduğun trenin gelmesini bekliyorum. Belki gelmeyecek sin ama ben hep aynı istasyondayım. Hani olurda geleceğin tutarsa o istasyonda seni bekliyor olacağız umutlarım la birlikte. Beklerim sorun değil hayat benide alıştırdı olmayacak yerlerde gelmeyecek kişileri beklemeyi. Hem belki seni beklerken senin kaleminden hayatın sayfalarına yine seni anlatırım olmazmı. Farkındayım hergün biraz daha değişiyorum farklaşiyorum. Dün tamam dediklerime bu gün tahammül edemiyorum. Ne boş vere biliyorum artık nede gülüp geçe biliyorum. Sadece üzüldüğümle kalıyorum. Mutlu olduğum zamanlar oluyor elbette ama üzüntülerim daha uzun sürüyor nedense? Belkide birikmiş ler ağır basıyor içimden bilemiyorum. Belkide artık kırılmaktan yoruldum bilemiyorum. Ha bu arada ben seni yine
