broken reality

proloog: :: leugens

'Anastasia!' riep ik terwijl ik de trap op stormde. Vele gevoelens spookten door mijn hoofd, maar geen daarvan wist te omschrijven wat er nu door me heen ging. Ik was bezorgd, in paniek, maar tegelijkertijd kwaad. Hoe haalde ze het in haar hoofd om mij op te bellen met de woorden; "Het wordt tijd dat er een einde aan ons komt." Wat bedoelde ze daar in godsnaam mee? Zodra ze had opgehangen was ik in de auto gesprongen en naar haar huis gereden, niet wetende van wat ik zou aantreffen. We hebben nooit een te kort gehad, alles verliep gesmeerd en dat al jaren, maar waarom dacht zij er anders over? Wat speelde er? En waarom moest dat een einde brengen aan ons? Ik duwde de deurklink van haar kamer omlaag en werd gelijk begroet door haar bruine ogen die me geschrokken aankeken. Naast haar lag iemand te slapen, maar ik was er zeker van dit geen onschuldig logeerpartijtje was. Mijn ogen vulde zich met tranen vol ongeloof. Opeens leek het alsof het onschuldige meisje waar ik jaren geleden voor viel, een heel ander persoon te zijn.

'Jace,' zei ze zacht. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Wij zouden nooit meer hetzelfde zijn. 'Jace, ik kan het uitleggen,' probeerde ze nog, maar ik schudde mijn hoofd. Er viel niks uit te leggen, sterker nog, ik had alle antwoorden op de vragen.

'Dit is waarom er een einde moest komen aan ons? Na vier jaar, Anna, vier-fucking-jaar!' riep ik woedend. De tranen stonden hoog in mijn ogen en ik wist zeker dat het niet lang zou duren voordat ik compleet door de grond zou zakken. 'Hoelang speelt dit al?'

'Jace, ik-'

'Geef gewoon antwoord! Ik hoef je smoesjes niet horen!' kaatste ik uit. Moest je haar nou zien, met haar haren in de war terwijl haar kleine handen haar deken stevig vast hielden. Niet te geloven dat dit meisje gisteren nog naast me zat met een lach op haar gezicht. Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren?

'Stop met schreeuwen! Straks wordt hij wakker,' suste ze, waarop ik met mijn ogen rolde. O, kom op! Die gast snurkte als een bizon. Die kreeg je heus niet zomaar wakker.

Maar in plaats van wat terug te zeggen, liep ik haar kamer uit en smeet haar deur achter me dicht gevolgd door de voordeur. Ik stapte in mijn auto zonder dat ik wist waar ik heen ging. Zolang het maar ver weg was van deze stad, van de bekende wereld en van haar.

Met een kop koffie in mijn hand zat ik in een cafeetje naast een tankstation. Buiten regende het pijpenstelen zoals alleen Engeland het voor elkaar kreeg. Dit was belachelijk, dacht ik, maar ik verweet mezelf niks. Het was niet mijn schuld dat Anna vreemd was gegaan en het lag niet aan mij dat ik me kut voelde. Het was gewoon dom om voor heel even te denken dat ik iemand ontmoet had die niet uit mijn leven zou lopen wanneer het even moeilijk werd. Iemand die me bij me bleef, niet omdat hij of zij het beloofde, maar omdat diegene het echt wilde en oprecht om me gaf. Meer vroeg ik niet. En toch was dat klaarblijkelijk te veel gevraagd.

Ik veegde een plukje van mijn bruine haren uit mijn ogen en haalde mijn telefoon te voorschijn. Nadat ik een half uurtje aan het rijden was ging dat ding helemaal te keer, dus ik had ik 'm maar uitgezet. Toen ik weer op het aan knopje drukte zag ik pas waarom mijn telefoon zo raar deed. Drieëntwintig gemiste oproepen en vijf voicemails. Niet van Anna, maar van mijn tante. Zwijgend drukte ik op het eerste voicemail-bericht en luisterde het aandachtig.

'Jace, waar ben je? Ik weet wat er aan de hand. Kom alsjeblieft naar huis. We kunnen hierover praten.' 'Neem alsjeblieft je telefoon op. Hier kun je niet voor wegrennen.' 'Het ligt niet aan jou, Jace. Kom alsjeblieft naar huis.' 'We hebben ons allemaal in Anna vergist, maar hiervoor wegrennen is geen optie.' 'Alsjeblieft, Jace, bel me zodra je dit hoort.'

Zonder iets te zeggen ging ik naar mijn contacten en drukte op het nummer van mijn tante. Stiekem had ik geen idee waarom ik deed, maar het was vreselijk om de paniek in haar stem te horen. Alsof ze voor heel even de controle was kwijt geraakt en niet meer wist wat ze moest doen. In de tijd dat ik haar kende was dat nog nooit voorgekomen.

'Jace!' riep ze aan de andere kant van de lijn toen ze na de eerste seconde al opnam. 'Jace, waar ben je? Gaat alles wel goed?' Even was ik stil omdat ik ironisch genoeg niet wist waar ik was en hoe ik me voelde. Ergens wist ik dat het nog een tijdje kon duren voor ik zou weten wat er door me heen ging, maar op de eerste vraag kon ik wel een antwoord vinden door mijn hand om mijn telefoon te leggen en me naar de barman te draaien.

'Weet u toevallig waar ik ben?' De man achter de bar was groot en breed en keek me aan alsof ik hem zojuist een hele domme vraag had gesteld.

'Chesterfield, ongeveer een kwartiertje van Sheffield af,'antwoordde hij grommend. Ik gaf hem een simpel knikje als bedank terug en hield mijn telefoon weer tegen mijn oor om hetzelfde tegen mijn tante zeggen.

'Chesterfield! Dat is hier drie en half uur vandaan,' zei ze geschrokken. Ik haalde mijn schouders op en realiseerde me opeens dat ze dat natuurlijk niet kon zien. Ik sloot mijn ogen en ging met een hand over mijn gezicht voor ik antwoordde.

'Met alle respect, maar bent u van plan om de hele tijd tegen me te schreeuwen? Want in dat geval ben ik er ook heel snel klaar mee,' zuchtte ik en had totaal geen zin in haar melodramatische gedrag.

'Nee, sorry, ik wil gewoon dat je naar huis komt. Ik zet een kop thee voor je klaar en dan praten-'

'Er valt nergens over de praten, ze is dood voor mij,' was het laatste wat ik zei voordat ik het gesprek beëindigde en mijn telefoon uitzette. Net op tijd om Anna's foto te zien verschijnen met een berichtje; het spijt me.

Het was de grootste leugen die ik ooit had gehoord.