...της Αμαρτίας... (Mismatched Couples - Book two)

3- ... των Γαλλικών

Η Ασημίνα έβριζε την τύχη της... ερχόμενη από μια επαρχιακή πόλη όπως τα Γιάννενα βρήκε την πρωτεύουσα τρομαχτική... κόντευε τα 33 και η ζωή της είχε πάρει εντελώς την κάτω βόλτα... Είχε ένα παιδί... το Νικηφόρο... αυτό το παιδί την κρατούσε ζωντανή... ειδάλλως η κατηφόρα δεν θα είχε τελειωμό... Ποια ήταν τελικά; ποια ήταν η οικογένεια της; η τύχη της μήπως; τι ήθελε να ξεχάσει από το παρελθόν; τι κράτησε από την σκληρή πραγματικότητα της ζωής; όλα θα έβγαιναν στο φως αργά και βασανιστικά... προς το παρόν είχε επιλέξει να χαθεί στο χάος της πρωτεύουσας δοκιμάζοντας πρώτα τα νεύρα της πρώτη μέρα στη δουλειά... Η βροχή έπεφτε από τα ξημερώματα... την είχαν ενημερώσει πως το γυμνάσιο ήταν πολύ κοντά αλλά με τέτοια βροχή μέχρι να αγόραζε το δικό της αυτοκίνητο δεν είχε άλλη επιλογή από το να σταματήσει ένα ταξί... Τα κίτρινα όμως οχήματα είχαν δικούς τους κανόνες δεν σταματούσαν πάντα... Ίσιωσε τα γυαλιά της λίγο ενώ το μαλλί που είχε φτιάξει από νωρίς το πρωί είχαν χαλάσει... Την ομπρέλα κόντευε να την πάρει ο αέρας... λίγο ακόμη και θα έφτανε αργοπορημένη στο σχολείο... Αναφώνησε κάτι στα Γαλλικά περισσότερο για να μη βρίσει... το επάγγελμα της φιλόλογος... Έκανε νόημα πάλι σε ένα ταξί να σταματήσει... αυτό την αγνόησε όπως και τα προηγούμενα...

Το ταξί σταμάτησε έξω από το συνεργείο... Η Ασημίνα πιστεύοντας πως επιτέλους σταμάτησε για εκείνη έτρεξε προς το μέρος του... 'Ένας γεροδεμένος άνδρας ξεπρόβαλε από μέσα... ήταν ψηλός και αρκετά και γοητευτικός αλλά η Ασημίνα ποτέ δεν έδινε σημασία στους άνδρες... όχι γιατί είχε χορτάσει αλλά επειδή είχε πληγωθεί ανεπανόρθωτα... όμως τα μάτια του είχαν κάτι το πολύ γοητευτικό... Συνήλθε αμέσως ενώ πήρε το παγερό της ύφος πάλι...

"Κύριε σας παρακαλώ... είναι εύκολο..."

"Όχι δεν είναι..." απάντησε αυτός κοφτά... κοίταξε τη γυναίκα από πάνω ως κάτω... εάν ήταν λίγο πιο νοστιμούλα ίσως την άκουγε...

"Σας παρακαλώ... είμαι καινούργια στην Αθήνα πρέπει να πάω στη δουλειά μου..." τον παρακάλεσε ενώ έκλεισε την ομπρέλα....

"Και εγώ επίσης..." έγινε αρκετά απότομος αλλά δεν είχε όρεξη... σήμερα πέρα από το αεροδρόμιο δεν είχε τσιμπήσει καμιά καλή διαδρομή....

"Αυτή είναι η δουλειά σας..." τόνισε με κάπως ελαφριά προφορά...

Ο Λάμπρος ξεφύσηξε... "Λέγε που θες να πας..." ενώ του ξέφυγε ένα γελάκι... πάντα παρατηρούσε τα πάντα στις γυναίκες... συνδυασμός μεροκάματου και απόλαυσης ποτέ δεν έλεγε όχι... Από τους πρώτους κανόνες και απαράβατος... μαζί με άλλους... έτσι είχε ήσυχο το κεφάλι του. Αυτή η γυναίκα όμως δεν του γέμισε το μάτι... δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο... μάλλον ψηλομύτα... και κάπως περίεργη... έβρισε από μετά του για την γκαντεμιά... δεν ήταν καν νοστιμούλα τουλάχιστον... ένα κίνητρο... καλό χαμόγελο... ωραία οπίσθια... στήθος κάτι... τίποτα απολύτως... και η κάθε προσπάθεια καλλωπισμού ήταν κάκιστη... τραγική... Πάλι του ξέφυγε ένα γελάκι...