Ghost Of You: Awakening

Part 7

Είχε σχεδόν νυχτώσει και η Νεφέλη καθόταν μπροστά από το παράθυρο στο δωμάτιο της. Σκεφτόταν ακόμα τα λόγια του Χάρη. Ίσως είχε δίκιο, ήσουν να είχε κρατήσει απόσταση από τους ανθρώπους γύρω της. Όμως η αλήθεια ήταν πως δεν ήξερε πως να τους προσεγγίσει, πως να συμπεριφερθεί. Ακόμα και με τους γονείς της ένιωθε αμήχανα πια, σαν να μην τους ήξερε.
Δεν της άρεσε αυτό, ήθελε να αλλάξει αυτήν την κατάσταση μα δεν μπορούσε να βρει τον τρόπο για να το κάνει. Φοβόταν ότι αν έδειχνε στους γύρω της ποια πραγματικά ήταν τώρα, κανείς τους δεν θα ήθελε να μείνει κοντά της.
Και με αυτές τις σκέψεις για ακόμα μία φορά σήμερα πήρε το κινητό στα χέρια της και αναζήτησε τον αριθμό της Μάγια. Ήθελε να της μιλήσει, να την δει από κοντά. Όμως και πάλι το μόνο που πήρε η Νεφέλη σαν απάντηση ήταν ο τηλεφωνητής.
《Έι! μάλλον με πήρες τηλέφωνο ακατάλληλη στιγμή. Άφησε μου το μήνυμα σου και θα επικοινωνήσω μόλις μπορέσω. Μπιπ》 άκουσε την φωνή της Μάγια όμως δεν άφησε κανένα μήνυμα και απλά τερμάτισε την κλήση.
Στο δωμάτιο επικρατούσε ησυχία όταν στα αυτιά της Νεφέλης ήρθε μία γλυκιά μελωδία πιάνου. Αναγνώρισε αμέσως το κομμάτι που έπαιζε η μητέρα της.
Με ένα μικρό δισταγμό άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και κατέβηκε τις σκάλες προς το χωλ. Έκλεισε την μάλλινη ζακέτα αγκαλιάζοντας το σώμα της και από την άκρη του δωματίου απαρατήρητη κοιτούσε τους γονείς της.
Ο Κρίστοφερ καθόταν στην αγαπημένη του πολυθρόνα με ένα βιβλίο στο χέρι, ήταν βυθισμένος στην μαγεία της μουσικής και τον λέξεων ενώ η Σύλβια καθόταν στο πιάνο με γυρισμένη την πλάτη προς το μέρος της Νεφέλης.
Είχε ακουμπήσει τον ώμο της στον τοίχο δίπλα της και τους κοιτούσε για λίγα λεπτά χωρίς να την καταλάβουν. Τότε σκέφτηκε ότι μάλλον κάποια πράγματα δεν θα άλλαζαν ποτέ. Αυτή την συνήθεια των γονιών της η Νεφέλη την θυμόταν από μωρό παιδί.
Η μελωδία ξαφνικά σταμάτησε και η Νεφέλη γύρισε όλη της την προσοχή στην μητέρα της που είχε γύρισε το σώμα της προς το μέρος της. Πλέον και οι δύο κοιτούσαν την Νεφέλη και ένα θερμό χαμόγελο στόλισε τα πρόσωπα και των δύο.
《Κάθησε μαζί μας κόρη μου》της είπε ο Κρίστοφερ δείχνοντας με το χέρι του την δεύτερη πολυθρόνα δίπλα του.
Εκείνη στην αρχή δίστασε όμως τελικά προχώρησε προς το μέρος του πατέρα της και έκατσε δίπλα.
Για λίγα λεπτά έμειναν στην αμήχανη σιωπή. Η Νεφέλη κοιτούσε χαμηλά προσπαθώντας να αποφύγει κάθε βλέμμα. Η Σύλβια ένιωσε την αμηχανία της κόρης της και προσπάθησε να σπάσει τον τοίχο μεταξύ τους.
《Για πες μας τι σου είπε ο Δόκτωρ Στάιλς σήμερα;》 ρώτησε και είδε επιτέλους το κεφάλι της Νεφέλη να υψώνεται και να την κοιτάει.
《Ευτυχώς όλα καλά》 είπε αδύναμα.
《Οι εξετάσεις βγήκες πολύ καλές》 συνέχισε όμως οι λέξεις της δεν έδειχναν ενθουσιασμό. Αντιθέτως έκρυβαν μία θλίψη που έγινε αμέσως αντιληπτή από τον Κρίστοφερ.
《Όμως κάτι άλλο σε απασχολεί έτσι δεν είναι;》 την ρώτησε και η Νεφέλη γύρισε να τον κοιτάξει.
《Ο Δόκτωρ Στάιλς μου είπε ότι δεν μπορώ να ασχοληθώ πλέον με τον χορό. Το σώμα μου είναι αδύναμο》 είπε και το βλέμμα της χαμήλωσε πάλι.
Το επόμενο λεπτό επικράτησε ξανά σιωπή μέχρι την στιγμή που η Σύλβια σηκώθηκε απότομα από την θέση της στο πιάνο.
《Ανοησίες!》 είπε κουνώντας τα χέρια της ελαφρά προς τα πάνω. Προχώρησε προς το μέρος της Νεφέλης και έσκυψε ακριβώς μπροστά της.
Η Νεφέλη ένιωσε δυο χέρια να κράτους τα δικά της και σήκωσε το βλέμμα της. Δύο χαμογελαστά μάτια την κοιτούσαν γεμάτα λάμψη, γεμάτα στοργή.
《Αν το θέλεις πραγματικά πιστεύω ότι μπορείς να τα καταφέρεις κόρη μου》 της είπε και το ένα της χέρι σηκώθηκε και έπιασε στοργικά την Νεφέλη στο πρόσωπο.
《Μα ο Δόκτωρ Στάιλς είπε...》 η Σύλβια την διέκοψε πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρόταση της.
《Ο Δόκτωρ Στάιλς δεν ξέρει την κόρη μου όπως εγώ. Είσαι δυνατή Νεφέλη, αν βάλεις τα δυνατά σου δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να κάνεις》 της είπε χαμογελώντας.
《Απλά κάτσε και σκέψου. Στα αλήθεια είναι ο χορός αυτό που θες; Ή μήπως υπάρχει και κάτι άλλο με το οποίο θα ήθελες να ασχοληθείς στην ζωή σου;》την ρώτησε.
《Έχασα πολύ χρόνο από την ζωή μου για να μάθω κάτι καινούργιο και ο χορός είναι το μόνο που ξέρω》είπε εκείνη λίγο θλιμμένη.
《Τι είναι αυτά που λες κόρη μου;》 της είπε ο Κρίστοφερ έκπληκτος με την απάντηση της.
《Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις κάτι που σου αρέσει. Μην σκέφτεσαι τον χρόνο που έχασες, μην μένεις εκεί πίσω καρδιά μου. Είσαι ακόμα νέα, έχεις όλη την ζωή μπροστά σου. Εδώ εγώ και η μητέρα σου ακόμα μαθαίνουμε》 της είπε για να της δώσει κουράγιο.
《Ο πατέρας σου έχει δίκιο Νεφέλη》 της είπε τρίβοντας την απαλά στα χέρια η Σύλβια.
《Γιατί δεν πας μια βόλτα; να ηρεμησεις. Να σκεφτείς λίγο, ίσως σε βοηθήσει ο καθαρός αέρας να ξεδιαλύνεις τις σκέψεις σου》 της πρότεινε η Σύλβια και η Νεφέλη ένιωσε αμέσως την ανάγκη να βγει έξω.