Sensizlik

Zor günIerimi yazıyorum bu satırIara hep akIımda sen varsın çıkaramıyorum seni kafamdan asIa, seni özIedim desem de geImezsin biIirim gözyaşIarım anIatsın sana sevgimi beIki o zaman dönersin Diye her zaman bizim köyün asagisındaki yolun üzerinden geçen köprünun kenarında seni bekliyorum bir umudum var evet ! Hissediyorum bazen kendime diyorum ya gelse ?
O zaman bana dünyaların mutluluğunu verirsin ama yok ışte !!! Gelmiceksin gene akşam oldu düştüm köy yoluna eve gidiyorum sensiz ve sessiz çok korkuyorum senin le gülüp geçtiğimiz yollar çok ürpertici korkuyorum her gece sen aklımdan cikmiyorsun , gene sabah oldu gözümü açtığım zaman güneş tam karsimdaki pencereden gözüme vuruyordu uyandım kalktım aşağıya inip anneme yardım ettim tarlada çok işler vardı onları bitirip hemen yol ağzındaki köprünün oraya gitmek için erkenden işimi bitirdim koşarak oraya doğru gittim.
Gene bos yollar araba bile gecmiyordu
Benim artık tahammülüm kalmamıştı bana verdiğin o yüzüğü çayıra firlattim ve ağlayarak eve doğru dönmeye basladim okadar titriyodum ki ben çok büyük bir hata mi yaptım yoksa iyi mi? yaptım hala kendimde değildim o gunden sonra bütün kapılarımi kapattım beni tek başına yanlız birakip giden sevgimden umut kesilmişti ve gün gelir başka yollar ve mutlu huzurlu günler görmek için eski halime dönüp o amansız yaralı aşkı birakip hayatimin kaldığı son noktasından sonra devam ettim...