Fioletowa Apaszka

Rozdział I

To była zwykła niedziela - rutyna: śniadanie z rodziną, potem kościół. Wkładałam właśnie puder do małej szafeczki. Nagle usłyszałam dźwięk sms'a. To Marta:
,,Cytat na dziś - prawdziwą miłość spotyka się w najbardziej nietypowych miejscach. Pozdereczki, mam nadzieję, że dzisiaj znajdziesz <33 :D"
Pomyślałam: ,,Nie dołuj".
Kontynuowałam szykowanie się do kościoła. Założyłam lekko fioletową apaszkę, ogarnęłam jako-tako włosy, pomalowałam rzęsy i nałożyłam błyszczyk. ,,Gotowa" - pomyślałam.
-Michelle! Wyjeżdżamy! - krzyknęła mama.
-Idę.-spokojnie odpowiedziałam.
Założyłam buty, kurtkę i czapkę. Wyjechaliśmy. Pokonując znaną mi już drogę, myślałam z przygnębieniem, kiedy przyjdzie czas na mnie. To znaczy - kiedy znajdę chłopaka...
Wchodząc do kościoła, odgarnęłam włosy, zamoczyłam rękę w wodzie święconej. Przeżegnałam się i spokojnie zajęłam miejsce w trzeciej ławce. Patrzyłam na pięknie ozdobiony ołtarz - dwie palące się na nim świece, na znak drugiej niedzieli Adwentu. Było bardzo ciepło, więc postanowiłam zdjąć fioletowy szaliczek. Położyłam go pod śpiewnikiem, na dolnej szafeczce.
Msza się właśnie rozpoczęła, więc skupiłam się na obrzędzie. Do kościoła, z zakrystii, powoli weszli ministranci, a potem księża. Jeden z nich, trzymający wielki krzyż - odważnie patrzył się na mnie, nie zdając sobie sprawy, że czuję się nieswojo. Usiedli. Popatrzyłam na niego. Teraz spokojnie mogłam opisać jak wyglądał. Średniego wzrostu, blondyn, o ciemnoniebieskich oczach, z mocnymi rysami twarzy. Można by powiedzieć, że elegancik o pewnym spojrzeniu i włosami podniesionymi do góry. Pod koniec mszy, patrzyliśmy się oboje - w naszych oczach malował się smutek i pewnego rodzaju zawód, że msza dobiega końca. Chciałam coś zrobić, ale nie byłam w stanie. Poza tym, jeszcze do końca nie wiedziałam, co się ze mną dzieje...