My life as a movie.

Κεφαλαιο 2

Οι ωρες περνάνε και κανένας δεν εχει εμφανιστεί μόνη φωνές ακούγονται και βήματα, ειναι τοσο περίεργο ολο αυτο. Στο δωμάτιο υπάρχει ενα κρεβάτι και ενα μικρο γραφείο με μια καρέκλα και πολλα χαρτιά πανω και πολλα μολύβια. Δεν ειναι κατάσταση αυτη κατι πρεπει να κανω και αρχίζω να χτυπάω την πόρτα και να φωνάζω,κάποιος πρεπει να με ακούσει και να μου εξηγήσει κανένας όμως. Φοβαμαι και αρχίζω να κλαιω να φωνάζω και να χτυπάω την πόρτα ακόμα πιο δυνατά μέχρι που εμφανίζεται κάποιος και μου αρπάζει τα χέρια και τα κρατάει σφικτά προσπαθώ να τραβηχτω μακρυά αλλα εκείνος με φέρνει ακόμα πιο κοντά του. Σταματάω να κλαιω και το γαλάζιο χρώμα τον ματιών του με ηρεμεί και με γαληνεύει και μετά θυμάμαι οτι τον εχω ξαναδεί, ειναι αυτος που με απήγαγε που ρωτησε γιατι το κανουν αυτο και τελικά αρχίζω να φωνάζω παλι. " Ηλίθιε τι μου έκανες γιατι με έφερες εδω πες τα μου ολα αλλιώς δεν ξερω και εγω τι θα κανω." του φωνάζω τοσο δυνατά που μου κόβεται η ανάσα και νιωθω οτι η φωνή μου δεν μπορει να βγει δεν απαντάει στην ερωτηση και με παίρνει αγκαλιά και αρχίζω να κλαιω ξανα τα δάκρυα μου μουσκευουν την μπλουζα του "Μπορεις να μου εχεις εμπιστοσύνη." λεει. Μα καλα πως μπορει να μου λεει κατι τέτοιο απο τη στιγμή που ξερω οτι αυτος με έφερε εδω πέρα; Σηκώνεται και παει προς την πόρτα "Σε λυπάμαι." μου λεει και φεύγει χωρίς να κλειδώσει. Δεν ξερω τι πρεπει να κανω λογικά θα υπάρχει κάποιος λόγος για να άφησε την πόρτα ξεκλείδωτη, πρεπει να βγω απο εδω μέσα και να μάθω τι γινεται.
Βγαίνω και ένας τεράστιος διάδρομος εμφανίζεται μπροστά μου, υπάρχουν δωμάτια σε καθε πλευρά του διαδρόμου και απο μέσα ακούγονται φωνές και γελοία δεν μπορω να καταλάβω τι παει στραβά με αυτο το μέρος. Προχωράω και φτάνω σε μια πόρτα που οδηγεί σε ενα μεγάλο δωμάτιο με καρέκλες τραπέζια και καναπέδες οι άνθρωποι που βρίσκονται εκει ειναι περίεργοι και φέρονται παράξενα, μερικοί μιλάνε μόνοι τους και γελάνε άλλοι σέρνουν ενα μικρο καρότσι και άλλοι χτυπάνε τους εαυτούς τους γελώντας. Παράξενο, ένας άντρας κάθεται σε μια καρέκλα κοντα στο παράθυρο κοιτώντας απ'εξω και χτυπώντας ρυθμικά τα δάκτυλά του στο τραπέζι, ειναι πολυ ήρεμος και όμορφος και φαίνεται φυσιολογικός. Παω και κάθομαι στην καρέκλα που βρίσκεται απέναντι του με κοιτάει για λιγο και ξανα κοιτάει στο παράθυρο "εεεμμ.." λεω και πριν προλάβω να ολοκληρώσω μου λεει με ενοχλημένο ύφος  "τι θες;" και πέρασε τα χέρια του απο τα πανέμορφα σγουρά μαλλιά του "Που βρίσκομαι;" τον ρωτάω " Χαχαχαχα είσαι καινούργια εδω;" μου λεει με ειρωνία  "Εμ... ναι" απαντάω χωρίς να μπορω να καταλάβω το ύφος του "Καλωσήρθες στην κόλαση" λεει και τα πράσινα ματια του λαμπυρίζουν στο φως του ηλίου και σηκώνεται και φεύγει απο το δωμάτιο. Τι ενοχλητικός μια ερωτηση του έκανα μαι δεν μπορούσε να μου απαντήσει σοβαρά, δεν ξερω τι πρεπει να κανω κανένας άλλος δεν φαίνεται κατάλληλος για μια συζήτηση εδω πέρα και περπατάω προς το δωμάτιο που ήμουν πριν. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και ακουω κάποιον να χτυπάει την πόρτα και βλεπω τον άνθρωπο που είχε έρθει πριν με τα μπλε ματια "Σου έφερα φαγητό, σκέφτηκα οτι θα πείνας" και καλα σκέφτηκε γιατι η κοιλιά που γουργουρίζει απο τη στιγμή που ξύπνησα σε αυτο το φρικτό δωμάτιο "Ευχαριστω πολυ" λεω μου χαμογελάει "Ειμαι ο Niall " λεει και μου δίνει το χέρι του "Blair" λεω και προσπαθώ να φανώ καλη μαζι του "Πρεπει να φυγω θα σε ξαναδώ Blair. Καλη τυχη" μου λεει και εγω απλα του χαμογελάω. Φεύγει και αποφασίζω να κοιμηθώ αλλα σιγα μην γίνει αυτο. Ξυπνάω απότομα ιδρωμένη εφιαλτες παλι, δεν με αφήνουν να κοιμηθώ ήρεμα εδω και χρόνια. Μου παίρνει λίγη ωρα για να συνειδητοποιήσω το που βρίσκομαιγιατι υπάρχει ελάχιστο φως αλλα αρκετό για να καταλάβω οτι κάποιος κάθεται στην καρέκλα και με παρακολουθεί.