~Reality~

Part 1. Καινούργια αρχή.

Τρέχω. Δεν ξέρω προς τα που πηγαίνω. Απλά τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Πίσω μου νιώθω κάποιος να με πλησιάζει. Γυρνάω και..
"Μπιπ,μπιπ,μπιπ!"
Το ξυπνητήρι χτυπούσε ενώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς έγινε. Αντιλαμβάνομαι πως είμαι στο κρεβάτι μου και πως για ακόμη μια φορά ηταν αυτός ο εφιάλτης. Μένω ξαπλωμένος στο κρεβάτι και σκεφτόμουν.. Εκείνη την στιγμή ακούω την μητέρα μου να φωνάζει.

-Σαμ!Ξύπνα δεν πρέπει να χάσεις την πρώτη μέρα! Είναι σημαντική!!

-Ναι μαμά ξέρω.

Σηκώθηκα με το ζόρι. Όσο η μάνα μου ήταν ενθουσιασμένη τόσο εγώ ήμουν αγχωμενος. Έπρεπε να σηκωθώ να ετοιμαστώ..Στο κάτω κάτω δεν ήθελα να κάνω κακή εντύπωση την πρώτη μέρα στο σχολείο. Απο την άλλη όμως το είχα βαρεθεί όλο αυτό. Σχεδόν κάθε 2-3 μήνες μετακομίζαμε απο πόλη σε πόλη. Καταντουσε κουραστικό όλο αυτό. Αλλά αυτός που έφταιγε δεν ήταν η μητέρα μου.Ο πατέρας μου μας άφησε όταν ήμουν πολύ μικρός. Δεν θυμάμαι και πολλά. Πάντα όμως έφευγε νωρίς και γυρνούσε αργά το βράδυ. Μύριζε τόσο έντονα αλκοόλ. Τάχα μου οτι πήγαινε για μπύρες μετά την δουλειά με φίλους, ενώ κερατωνε την μητέρα μου με κάθε δεύτερη ιερόδουλη. Η μητέρα μου κάθε βράδυ ξάπλωνε με κλάματα και κάθε φορά μου έλεγε το ίδιο "Δεν είναι κάτι μωρό μου..πήγαινε να κοιμηθείς." με αγκάλιαζε και με πήγαινε στο κρεβάτι να ξαπλώσω. Όταν άρχισα να μεγαλώνω,αντιλαμβανόμουν πολλά περισσότερα. Τελικά ο πατέρας μου μας είχε παρατήσει για μια γκομενα φραγκατη. Μόνο τα λεφτά τον ενδιέφεραν. Απο τότε προσπαθεί να κάνει οτι καλύτερο για μένα. Αλλάζει κάθε λίγο δουλειά και για αυτό αλλάζουμε πόλεις. Τώρα μου λέει "Μην αγχωνεσαι μωρό μου αυτή η δουλειά είναι πλέον μόνιμη." Είμαι 17 και ακόμα μωρό της με λέει. Μετά απο σκέψεις σηκώθηκα να πάω στο μπάνιο για να κάνω ένα ντουζ και να αρχίζω να ντυνομαι.
Βγήκα απο το μπάνιο και ντύθηκα γρήγορα. Η ώρα είχε πάει 8 παρά. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα για μα φάω κάτι πρόχειρο. Στο τραπέζι όμως βλέπω ένα σάντουιτς και δίπλα ενα σημείωμα που έγραφε "Θα τα πας υπέροχα αγόρι μου! Να κάνεις γνωριμίες και να προσεχείς! Σαγαπάω πολύ!" Η μητέρα μου..χαχ δεν πρόλαβα ούτε να την δω. Όλο τρέχει αυτή η γυναίκα. Αρπάζω το σάντουιτς και βγαινω προς την στάση. Είχα φορέσει τα κλασικά μαυρα all stars, ενα κόκκινο πουκάμισο με μια άσπρη μπλούζα και το συνηθισμένο τζιν. Περίμενα. Η ωρα είχε πάει 8. Δεν έβλεπα πουθενά το λεωφορείο. Αναβω ένα τσιγάρο. Περιμένω 2 λεπτά και ξαφνικά βλέπω το πούλμαν να σταματάει. Ανοίγουν οι πόρτες και με ρωτάει ο οδηγός

-Σαμ Πίτερσον;

Τον κοιτούσα περίεργα. Είχα μείνει αφωνος. Η μητέρα μου δεν μου είχε αναφέρει κάτι για πούλμαν. Απανταω με ενα περίεργο ύφος

-Εμμ..Ναι.
Μου απαντάει
-Ανεβα. Αυτό είναι το πούλμαν σου για το σχολείο απο εδώ και πέρα.

Δεν ήξερα πως να εκφραστω. Απλα μπήκα.Όλοι με κοιτούσαν με περιέργεια. Λες και δεν έχουν ξαναδεί άνθρωπο. Το πούλμαν ήταν τόσο ωραίο εσωτερικά. Δερμάτινο καφέ σε συνδιασμό με όλο λευκές κουρτίνες. Εκατσα στην τελευταια θέση πίσω. Ήταν μια κοπέλα δίπλα μου.