~Reality~

Part. 5

Άκουγα μονάχα κάποιες φωνές απο το διπλανό δωμάτιο.Τότε μπαίνει ξαφνικα η Λίνζι στο δωμάτιο και ανοίγει το φως.

-Σαμ! Ξύπνησες! Είσαι καλά;!

-Νομίζω πως ναι,αλλά τι έγινε; το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι που έπεσα κάτω.

-Λιποθύμισες Σαμ. Εγώ και ο Βλαδ σε κουβαλήσαμε μέχρι εδώ. Για τόσο λεπτό παιδί ήσουν αρκετά βαρύς. "Μου χαμογέλασε" θέλεις να κάτσεις να ξαπλώσεις λίγο ακόμα;

-Όχι. Είμαι καλά. Είναι και μεγάλη αγένεια να κάθομαι απο εδώ ενώ εσείς είστε απο κει.

Σηκώθηκα. Ζαλιζομουν λίγο αλλά το προσπέρασα. Ένιωθα ήδη κάπως που ήμουν ξαπλωμένος στο σπίτι σχεδόν μιας άγνωστης κοπέλας. Πήγα προς το σαλόνι μαζί με την Λίνζι. Υπήρχε ένας μεγάλος γκρι καναπές ένα γυάλινο τραπέζι και απέναντι μια μεγάλη τηλεόραση. Στον καναπέ κάθονταν ο Βλαδ μαζί με άλλες δύο κοπέλες.

-Ελα μικρε! Το κεφάλι καλά; "με ρώτησε με μια ειρωνεία."

-Ευχαριστώ Βλαδ είμαι καλά "του μιλησα τελείως μονότονα."

Δεν είχα την διάθεση του. Αν το συνέχιζα και γω μετά δεν θα τελειωναμε ποτέ.

-Σαμ να σε συστήσω. Απο εδώ η Μαίρη και η Μπέτυ. "Με σύστησε η Λίνζι "

-Χάρηκα "είπα"

Στο μεταξύ ο Βλαδ με κοιτούσε συνέχεια, δεν ξέρω γιατί. Κάποια στιγμή τον κοίταξα και γω. Τότε ένιωσα ξανά αυτό το περίεργο συναίσθημα

-Σαμ θέλεις τίποτα να πιείς; "με ρώτησε η Μπέτυ"

-Όχι ευχαρ.. "Με διακόπτει η Λίνζι"

-Δεν ανεχομαι όχι! Θα πιεις ένα ποτήρι βότκα γιατί έτσι! "Με κοιτούσε με σηκωμένο φρυδάκι"

-Άντε καλά "της είπα"

Μου έβαλε την βότκα και την ήπια μονορουφι.

-Οπα τίγρη! Χαλάρωσε. "Μου λέει η Λίνζι."

-Απλά διψούσα."της απολογήθηκα."

-Σε πειραζω μωρέ! " μου χαμογέλασε"

Υστερα απο αυτό μου έβαλε και άλλο ποτό. Μιλούσαμε,συζητούσαμε για διάφορα θέματα που μας απασχολούν. Μπορούσα να πω πως η Λίνζι είχε ωραία αίσθηση για την μουσική. Μετά απο το 6 ποτό άρχισα να ζαλιζομαι πολύ. Καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου, αλλά δεν μπορούσα να ελέγξω τις κίνησής μου. Είχαμε αρχίσει να μιλάμε με τον Βλαδ. Δεν ήταν τόσο κακός τελικά. Κάποια στιγμή τα κορίτσια, η Μπέτυ και η Μαίρη πήγαν να ξαπλώσουν ενώ η Λίνζι είχε αποκυμηθει στο πάτωμα. Είχα μείνει εγώ, ο Βλαδ και η μουσική. Δεν ξέρω άρχισα να νιώθω ενα περίεργο αίσθημα. Ίσως το ποτό έφταιγε αλλά έβλεπα τον Βλαδ διαφορετικά. Αυτό το μισοανοιχτο πουκάμισο που φορούσε και αυτό το άρωμα! Δεν ξέρω είχα σκαλωσει πολύ.

-Σαμ; είσαι καλά; "με ρώτησε ο Βλαδ" φαίνεσαι λίγο στο κόσμο σου.

-Ναι,καλά είμαι απλά χαζεψα λίγο. Ελα να πιούμε! "Του είπα"

-Ελα μικρε! Στις καινούργιες γνωριμίες!"μου είπε κοιτώντας με στα μάτια"

Αρχίσαμε να πίνουμε. Η ώρα είχε παει 3 και. Είχα πιεί πάρα πολύ. Με είχε χτυπήσει άσχημα. Δεν σκεφτόμουν λογικά. Ο Βλαδ είχε πιεί πολύ αλλά φαινόταν μια χαρά. Άρχισε να έρχεται πιο κοντά μου. Αυτό το αίσθημα ξανάρχισε. Με κοιτούσε έντονα στα μάτια. Αυτό το βλέμμα... Ένιωθα την αναπνοή του.

-Τι έπαθες μικρε; "με ρώτησε για μια ακόμη φορά ειρωνικά"

-Εε τίποτα. "του είπα ενώ με πλησίαζε όλο και πιο πολύ."

-Είσαι σίγουρος; "με ρώτησε"

Πλέον είχαμε φτάσει τόσο κοντά ο ένας στον άλλον.