~Reality~

Part.2

Καστανοξανθα πιασμένα μαλλιά με πράσινα μάτια.Φορούσε γυαλιά, είχε ενα στυλ διαφορετικό. Πολλά βραχιόλια, λίγο βάψιμο. Με κοιτούσε πολύ επίμονα. Δεν έδωσα βάση και έκατσα δίπλα της. Φορούσα ακουστικά και άκουγα για ακόμη μια φορά τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη. Κάποια στιγμή με σκουντάει η κοπέλα

-Λίνζι χάρηκα. Μου συστήθηκε.

-Σαμ παρομοίως. Της είπα ενώ κοιτούσα να δημιουργείται ένα μικρό χαμόγελο στο στόμα.

-Είσαι ο καινούργιος σωστά;! Με ρώτησε με έναν ενθουσιασμό.

Είχα ξαφνιαστει,δεν νόμιζα πως είχε μαθευτεί τόσο γρήγορα.

-Ε ναι..
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήταν πολύ ενθουσιασμένη.

-Τι ωραία! Αν δεν σε πειράζει θα σε κάνω μια ξενάγηση.

Δεν περίμενα να μου πει κάτι τέτοιο. Με ήξερε μόλις 5 λεπτά.

-Ε φυσικά δεν έχω πρόβλημα.
Ύστερα ξανά έβαλα τα ακουστικά και συνέχιζα να ακούω μουσική. Σε 15 λεπτά είχαμε φτάσει. Βγήκα απο το πούλμαν μαζί με την Λίνζι. Το σχολείο ήταν τεράστιο. Τόσα είχα αλλάξει αλλά σαν αυτό δεν είχα φοιτήσει ποτέ μου. Ένα παλιό αλλά αρκετά συντηρημένο κτίριο, ανοιχτόχρωμο χρώμα γύρω απο ένα πελώριο κήπο γεμάτο πρασινάδα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν σαν παλάτι.

-Έλα πάμε θα αργησούμε. Έχουμε φυσικές επιστήμες την πρώτη ώρα.
Μπήκαμε μέσα στο σχολείο. Ήταν διακοσμημένο τόσο ωραία. Στην είσοδο υπήρχε ένας μεγάλος πίνακας με έναν κύριο αρκετά ηλικιωμένο μπορώ να πω.

-Ο ιδιοκτήτης του σχολείου. Μου είπε η Λίνζι.
-Έλα πάμε δεν έχουμε να χάσουμε ώρα.
Περπατούσαμε πολύ γρήγορα ενώ προσπερνουσαμε άλλες μεγάλες αίθουσες. Είχαμε αργήσει λίγο. Η Λίνζι με τραβούσε απο το χέρι. Ένιωθα σαν μικρό παιδί. Μετά απο αρκετό γρήγορο βάδισμα φτάσαμε. Η Λίνζι χτύπησε ευγενικά την πόρτα.

-Παρακαλώ? "ακούστηκε μια  γυναικεία φωνή από μέσα."

-Να περάσουμε? "Ρώτησε η Λίνζι τόσο αθώα. "

-Σμιθ! "Φώναξε η γυναίκα." Για ακόμη μία φορά αργείς.

-κυρία.. "πριν προλάβει να απολογηθει την σταματάει."

-Αχχ..έχε χάρη Σμιθ! Πέρνα.
Μπαίνουμε σιγά σιγά. Όλα τα βλέμματα ήταν πάνω μου.

-Ποιος είσαι εσύ?! "Με ρωτάει με περιέργεια η γυναίκα." Ήταν κάπου στα 40. Κοντό καρέ μαύρο μαλλί, μία φούστα μαύρη μακριά και κάτι μπαλαρίνες ολόλευκες.
Πριν προλάβω να μιλήσω πετάγεται η Λίνζι
-Ο καινούργιος μαθητής του σχολείου κυρία Μέλοου.

-Ααα σωστά! "Το βλέμμα της άλλαξε ξαφνικά."

-Πίτερσον σωστά? "Με ρώτησε"

-Ναι.

-Καλωσόρισες στο σχολείο μας. Ονομάζομαι Ιζαμπέλα Μέλοου και αυτήν την χρόνια θα συνεργαστούμε μαζί στις φυσικές επιστήμες. Βρες να κάτσεις και ύστερα θα πάμε στο γραφείο για να σου δώσω τα απαραίτητα βιβλία για το μάθημα μου και τα υπόλοιπα που δεν έχεις.

Έπειτα από τον μονόλογο αυτό πήγα να κάτσω. Η Λίνζι είχε καθίσει ήδη. Έψαχνα να κάτσω κάπου. Είδα ένα θρανίο πίσω. Όσο περπατουσα προς το θρανίο ένιωθα πως όλοι με κοιτούσαν και μιλούσαν με τους διπλανους τους. Δεν έδωσα έμφαση. Έβγαλα ένα χαρτί και έναν στυλό και άρχισα να σημειώνω όσα μας έλεγε. Η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα. Δεν κατάλαβα πότε τελείωσε το μάθημα. Σηκώθηκα και κατευθυνομουν προς το γραφείο της Μέλοου.

-πάμε. "μου είπε με ένα θετικό ύφος" άκουσα πολλά από την μητέρα σου και απο τι είδα τους βαθμούς σου είσαι αρκετά καλός.
Είχα σκαλώσει. Τι να έχει πει η μητέρα μου.. Περπατούσαμε προς το γραφείο ενώ μου έλεγε πόσο καλό είναι το σχολείο και τα σχετικά.

-Ορίστε. Τα βιβλία φυσικών επιστημών και τα υπόλοιπα. Χρειάζεσαι τίποτα άλλο?

-Όχι ευχαριστώ πολύ.
Περιπλανιωμουν στους διαδρόμους και ξαφνικά εμφανίζεται η Λίνζι μπροστά μου.

-Σαμ! Θέλεις βοήθεια?
-Όχι ευχαριστώ. Απλά θέλω κάπου να αφήσω τα βιβλία.

-Φυσικά! Πάμε στα ντουλαπακια να τα αφήσεις.

-Έχει και ντουλαπακια?!
-Τι νομιζες? "Με κοιτούσε χαμογελοντας" έλα πάμε.

-σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Ενώ περπατούσαμε προς τα ντουλαπακια χωρίς να μιλάμε,κοιτούσα γύρω μου. Ήταν όλα τόσο όμορφα. Η Λίνζι άρχισε να μου κάνει ξενάγηση. Μου έδειξε το χημειο, το εργαστήριο φυσικής και βιολογίας, την βιβλιοθήκη. Όλες οι αίθουσες ήταν μεγάλες. Η καθεμία με ξεχωριστή διακόσμηση. Έβλεπα από μακρια να φαίνονται τα ντουλαπακια.
-Ορίστε φτάσαμε.
-Και πάλι ευχαριστώ. "της χαμογελασα"

-Μην το ξαναπεις. Ότι θέλεις ψάξε με και θα με βρεις! Λοιπόν πρέπει να φύγω έχω ανατομία. Εσύ νομίζω έχεις λατινικά. Θα πας στην αίθουσα α7 είναι στον δεύτερο όροφο.

Με παίρνει  αγκαλιά και φεύγει. Την ευχαρίστησα ξανά και άρχισα να βάζω τα βιβλία σε μια σειρά. Ξαφνικά ένιωσα κάποιος να με κοιτάει. Πιο εκεί ήταν ένα παιδί. Γύρω στο 1.80 μελαχρινο.Φορούσε ένα γκρι σκουφακι ένα  μαύρο φουτερ με ένα σκούρο μπλε τζιν. Ερχόταν προς το μέρος μου. Τι να ήθελε..

-Ο καινούργιος ε; "Με ρώτησε με υψωμενο το φρυδακι"

Είχε γαλαζοπρασινα μάτια που με ανατριχιαζαν όταν με κοιτούσαν.

Σχολιάστε τι περιμένετε να συμβεί και αν σας αρέσει μέχρι στιγμής. :)