Gözlerimi açtığımda kendimi hastane odasında buldum. Hiçbir şey hatırlamıyorum. Tek hatırladığım şey arabamın ağaca çarpmadan önce attığım o çığlık ve beyaz ışığın her yeri kaplamasıydı...
Herhalde bir iki gündür uykudaydım. Dur bi dakika kaza anını hatırlıyorum ki çok kötü kaza yapmış olmalıydım ama ellerime baktığımda kazadan hiçbir iz yoktu...
Hemşire bir anda içeri girdi bana baktı ve heyecan ile hiçbir şey demeden odadan hızla çıktı.
Geldiğinde yanında siyah saçlı mavi gözlü karizmatik biri vardı. Doktor olduğundan emindim. Ama ikiside bana gülümseyerek bakıyordu. Sessizliği bir an içinde bozdum' Iıı acaba ne oldu bana hiçbir şey hatırlamıyorum , tam bir gün boyunca uyuyorum ve bugün taburcu oluyorum öyle mi ?'
Doktor dudaklarını büzdü ve konuşmaya başladı 'İlk olarak geçmiş olsun hanım efendi, lütfen lafım bitene kadar beni dinleyin ve sakin olun. Siz kendinizi sadece birgün uyumuş hissediyorsunuz ama aslında tam bir yıldır bitkisel hayattasınız . Ben gerçekten çok ama çok üzgünüm... Ama iyi yanından bakın hiç uyanamaya bilirdiniz.
Olay anını hatırlamıyorsunuz belki ama bizi arayan sizdiniz. Arkadaşlarınızla birlikte araba ile uçuruma yuvarlanmıştınız ve o halinizle bizi aradınız sadece ' yar- yardım edin lü- lütfen ' diyebildiniz. Ama biz yerinizi tespit ettik. Diğer arkadaşlarınızdan sadece birini kurtarabildik , ben - ben çok üzgünüm tekrardan geçmiş olsun.'
Gözlerim dolmuştu, ağlamak istedim ama ağlayamadım bile... Sormak istediğim o kadar çok şey vardı ki sadece bir arkadaşım kalmış kimdi acaba ? Ve ben herşeyden habersiz bir yıl boyunca yatmıştım. Delirmek üzereydim, olaylar karşısında bağırmak ağlamak istiyordum ama sadece donup kalmıştım. Gözlerim dalmıştı ki beni dürttüklerini hissetim fakat daldığım yerden gözümü ayıramadım ve tüm olayları düşünüp çığlık attım. Kolumda hissettiğim sivri acının sakinleştirici olduğunu anlamam uzun sürmedi, gözlerimi açık tutmaya çalıştım fakat çöken ağırlık ile gözlerim yavaş yavaş kapandı...
