Çözemediğim Gizemler; 1

Her şey yazmaya başladığım öykümde gerçekleşti. Bir ayazdaydım halbuki... Soğuk ama üşümediğim, korkunç ama hissetmediğim bu öykümde başladı her şey. Farkına varmamıştım. Neyin farkına varmamıştım? Acıların, hüzünlerin, korkuların, kaygıların en önemlisi ölümün... Bir nefesten daha hızlı gerçekleşen bu olayın farkına bile varmamışım. Sanıyordum ki üşüdüğümde üstümü örtecek birileri var hayatta, korktuğumda elimden tutacak, ağladığımda mendil uzatacak, özlediğimde baba sarılacak birileri. Hakikaten böyle birileri var sanıyordum. Ne garip öyle değil mi? Aslında o birileri sadece rüyamda yanımdalarmış. Ben uyandım. Neredesiniz? Çözemediğim çok şey var bu hayatta. Yalnızlık mesela...dönüp bir yaşadıklarınızı hatırlayın yalnızca ağladığınız ,sarılmak istediğiniz ama kimsenin olmadığı zamanları. Hayat adil değildi hiç bir zaman. Hakketmeyen insanlar sarılîrken birilerine; soğukta bir köşede ağlamak zorunda mı küçük bir çoçuk? O küçük bile yalnız mıydı? Bu yalnızlık... Bana sadece zifiri karanlık kaplı bir yer. Bu kelime düştüğümde yaramdan akan kan. Bu kelime dalıp dalıp gittiğim o düşünce. Bu hayat sorgulanması gerekmeyecek şekilde adaletsiz ve acımasızdı. Hiç düşündünúz mü? Kalbimiz yüzündendi herşey. Aşık olmamızın, ağlamamîzın, merhamet etmemizin ve acı çekmemizin tek nedeni. Bu demekdiki kalbin varsa insansın...işte burda bile hayat adaletsizce davranmış yalancıyada, acı çektirenede ve sevenede aynı kalbi vermişti. Hayat mahkeme salonlarında beklediğim bir davaydı. Kazanamayacağımı bilsem de en azından değiştirmeliydim bir kaç şeyi. Aşkı, merhameti , masumiyeti ve masumları kurtarnalıydım acıdan...

"Unutmayın, sorgulamadığınız, çabalamadığınîz sürece kaybetmeye mahkûmsunuz.
Bugün gidin yapmak istediklerinizi ama yapmadıklarınızı sorgulayın ve kırılmadıkça,
kırmayın. Bu dünya kurtulmalı artık pislikten..."