BABY , DON'T LiE ซวยชะมัด ผมดันรักยัยขี้จุ๊

[บทนำ] ผมจะจำเธอไปจนวันตาย

วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์สุดเฮงซวย
ให้ตายสิ ผมเกลียดวันจันทร์ซะมัด
วันอังคารก็ด้วย วันพุธก็เบื่อ ทำไมวันไหนๆ ก็เบื่อแบบนี้นะ!!
ปกติแล้วผมก็ไม่ได้เป็นคนเบื่อโลกหรอก แต่นับจากไอ้เฮลกับ
ไอ้ทาโรต์เพื่อนของผมมันทิ้งผมไปมีแฟนกันหมด ในสมองของผมก็มีแต่คำว่า อิจฉา...อิจฉา...โอ๊ย
ผมอิจฉาจนตาร้อนผ่าวๆ ไปหมดแล้ว จั๊ดหง่าวซะมัด! ไม่รู้บ้างหรือไง
ว่าผมเหงานะ โฮกกก T^T
อ๊ะ นี่พวกคุณอย่าพึ่งติ๊ต่างเอาเองนะว่าผมหน้าตาอัปลักษณ์ ถึงได้หาแฟนไม่ได้ ความจริงแล้วผมเท่โคตรๆ เลยหละ ใครๆ ก็ชอบบอกว่า
ผมทั้งหล่อทั้งน่ารัก พอผมยิ้มที
โลกทั้งใบก็จะกลายเป็น
สีชมพู๊!! >0< (หลงตัวเอง)
อ๊ะๆ แต่อย่ามาตกหลุมรักผมนะครับ
ถึงผมจะเป็นชายโฉดที่ทั้งโสดและเหงา แต่ผมก็ช่างเลือปนะครับ คนที่
ผมจะพลีกายถวายเวอร์จิ้นให้
จะต้องเป็นคนที่เพียบพร้อม
งดงามบริสุทธ์ ประดุจดั่งนางกินรีโบยบินลงมาจากยอดเขาเอเวอร์เรสต์! >///< และที่สำคัญสุด ที่รักของผมต้องไม่โง่และปัญญาอ่อน
เหมือนยัยน้ำแข็งใส
(แฟนของไอ้เฮล)
ต้องไม่โรคจิตและชอบเล่นของ
เหมือนยัยยิปซี่ (แฟนของไอ้ทาโรต์)
เด็ดขาด >w<
หมับ!
"=[]=" อ๊ะ อยู่ดีๆ ก็รู้สึกเสียว
แปล๊บที่ตูด
ขยำๆ!
อ๊ะ เฮ้ย! ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ไม่ผิดแน่ๆ. นี่ผมกำลังโดนขยำก้นอยู่งั้นเรอะ!! O[]O. อ๊ากกก ม่ายย
ความบริสุทธ์ของผม ก้นของผมไม่เคยต้องมือผู้หญิงที่ไหนมาก่อนนะ
(แต่เคยต้องมือชายล่ะ ไอ้ทาโรต์เพื่อนสนิทอีกคนของผมมันเคยเมาเหมือนหมาแล้วไล่ปล้ำผมล่ะ TOT
โชดดีที่ไอ้เฮลช่วยห้ามไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นผมคงเสียความเป็นชายให้ไอ้เพื่อนรักนี่ไปแล้ว TT^TT;)
ผมพยายามหันมองซ้ายมองขวา
แต่ชั่วโมงเร่งด่วนบนรถไฟฟ้า
แบบนี้คนแม่งเยอะอย่างกับหนอน แถมรอบตัวผมก็มีแต่พวกผู้หญิงทั้ง
นั้นไม่เห็นจะมีใครมีท่าทางเหมือนพวกโรคจิตเลย สงสัยว่าคนจะเบียดกันมากจนมือบังเอิญมาโดนก้นผมล่ะมั้ง T^T;
ขยำๆ. ขยำๆ
"กึก =[]=" ผมไม่ได้รู้สึกไปเองนะ. มีคนกำลังขยำก้นผมอยู่จริงๆ!
หมับ! ผมคว้าข้อมือเล็กๆ ของไอ้
โรคจิตขึ้นมาอย่างหมดความอดทน!
ก้นของผมไม่ใช้ของสาธารณะที่จะ
ให้ใครมาจับฟรีๆ นะเฟ้ย!! >0<
"ยัยโรคจิต เธอจับก้นฉัน! =[]=^"
ผมตีหน้าเหี้ยมใส่ เสียงของผมมันคงดังมาก คนทั้งขบวนถึงได้หันมามองที่ผมกับยัยผู้หญิงโรคจิตที่มัด
แกละสองข้างเหมือนหมาพุดเดิ้ลเป็นตาเดียว
"วะ ว่าอะไรนะ! ฉันเนี่ยนะจับก้นนาย!"
ยัยนั้นจ้องผมจนตาแทบถลน หน้าตาก็น่ารักดี ทำไมถึงได้โรคจิตแบบนี้วะ!
"ก็เออดิ! ไม่ใช้แค่จับธรรมดานะ แต่เธอขยำก้นฉันตั้งสามที!! =[]=^"
"อะ ไอ้บ้า!! 0////0 ฉันไม่ได้ทำนะเฟ้ย! ปล่อยฉัน!"
Siam...you can change station
to Silom line...
ยัยโรคจิตพยายามจะสะบัดมือผมเมื่อประตูรถไฟฟ้าถูกเปิดออกแต่มีเหรอที่ผมจถปล่อยคนร้ายให้ลอยนวลไปได้!!

กึก
ประตูรถไฟฟ้าถูกปิดลง ผมแสยะยิ้มให้ยัยโรคจิตอย่างชั่วร้ายคนในขบวนเริ่มน้อยลงเพราะส่วนมากจะลงที่สถานีสยามกีนหมดแล้ว
"ปล่อยฉันนะเฟ้ย!! ก็บอกแล้วว่าฉันไม่ได้ทำ! ฉันจะรีบไปเรียนพูดภาษาคนฟังรู้เรื่องม๊ายย!! o(╥O╥)o"
"ไม่!!"

Next station Chidlom ...
ผมกำลังคิดจะลงโทษยัยเตี้ยนี่ด้วยการจับมัดไว้กับราวจับด้านบน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะลงมือ ยัยเปี๊ยกก็ได้ทำสิ่งที่เลวร้ายกับผมอย่างไม่น่าให้อภัย!!!
"ไม่ปล่อยใช้มั้ย... ได้ !!"
พลั่ก!!
"อ่อก!! =[]=!!"
Chidlom...
ลูกพ่อ...โปเต้น้อย...ลูก...ของ...พ่อ
!! TT[]TT
อ๊ากกก ผมอยากวิ่งไปลากยัยเปี๊ยก
โรคจิตที่เผ่นแน่บไปทันที ที่ประตูเปิด กลับมาลงโทษด้วยการจับห้อยหัวแล้วเอาแส้เฆี่ยนตี เอาเทียนลนก้นให้สาสม! TOT แต่ขอของผมกลับไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะทำแบบนั้น มันเจ็บจนอยากจะแหกปากร้อง!
มันเจ็บเหมือนศูนย์ถ่วงของร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ!
โฮกกก หน้าของผมเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวและกำลังจะเป็นสีม่วงในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า! TT[]TT
โปเต้น้อยลูกพ่อ ยังไม่ทันได้ใช้การก็ต้องมาพิการแล้วหรอเนี่ยยยย!!
โฮฮฮฮฮ TTOTT
ผมพยายามตั้งสติแล้วทบทวนความจำ เสื้อนักศึกษาสีขาวพอดีตัว กระโปรงพลีทสีดำสนิท
โอ๊ยแม่งเอ๊ย! นักศึกษาที่ไหนก็ใส่ชุดแบบนี้ทั้งนั้นนี่หว่า TOT
จริงสิ เข็ม! เข็มรูปแฮมเบอร์เกอร์!
มหาวิทยาลัยเซนต์เบอร์เกอร์งั้น
เหรอ...
อ๊ะ มหา'ลัยเดียวกับตูนี่หว่า ดีล่ะ!
(เดี๋ยวหายเจ็บเมื่อไหร่) ยัยนั่นโดนดีแน่ ฮึ่ม!! (TT[]TT),