Για την Καρδια του Βαρωνου

Κεφαλαιο 1

"Flashback"

Γυρνουσα στο σπιτι χαρουμενη.. Η δουλεια μου πηγαινε καλα... Ημουν δασκάλα χορου,... τιποτα ιδιαιτερο.. ειχα ενα τμημα και σημερα μου ανακοινωσαν οτι θα παρω ενα ακομα.. αυτα ηταν εξαιρετικα νεα.. χαμογελουσα.. σχεδον πετουσα απο την χαρα μου.. Ηθελα να το ανακοινωσω στην μητερα μου και το αγορι μου...

Τα πρωινα δουλευα σε σουπερ μαρκετ... εγω συντηρουσα το σπιτι μιας και η μητερα μου ηταν μια απλη νοικοκυρα και πατερας δεν υπηρξε ποτε.. ξεκλειδωσα την πορτα του σπιτιου.. Δεν ηταν κανεις εδω.. ακουσα περιεργους ηχους απο το δωματιο της μητέρας μου.. πλησιασα αργα αγρα προς τα εκει... Η πορτα ηταν μισανοιχτη.. την εσπρωξα αργα και στο θεαμα ενιωθα να χανω την γη κατω απο τα ποδια μου.. ο αρραβωνιαστικος μου βρισκόταν κατω απο την μητέρα μου και το κανανε.. Μια πνιχτη κραυγη βγηκε ανεξελεκτα απο τα χειλη μου και τοτε γυρισαν και με κοιταξαν....

"Perrie δεν ειναι αυτο που νομίζεις" προσπαθησε να πει ο Μαικλ αλλα ηταν ματαιο.. ειχα δει πολυ καθαρα και πολυ καλα τι ειχε μολις συμβει...

αραγε ποσο καιρό γινόταν αυτο πισω απο την πλατη μου και εγω δεν ειχα ιδεα? Το επομενο που θυμαμαι ειναι φωνες, γυαλικα να σπαζουν σε μικρα κομματια και να πεταω τα ρουχα μου στην βαλιτσα μου...

"Δεν θελω να ξαναδω κανεναν σας.. εχετε πεθανει και οι δυο για μενα" ουρλιαξα με οση δυναμη μου ειχε απομείνει και εφυγα απο το σπιτι.. εκλεισα δυνατα την πορτα πισω μου και ξεκινησα να προχωράω

Τελος flashback

Τα βηματα μου καθως προχωρω βαραινουν ολοενα και περισσότερο.. Ακομα δεν μπορώ να χωνέψω αυτο που αντικρυσα πριν απο λιγα λεπτα... Εγιναν ολα τοσο γρηγορα.. Ουτε που θα παω ξερω ουτε τι θα κανω μα απο δω πρεπει να φυγω οπωσδηποτε.. δεν αντεχω.. ποναω.. Νιωθω την καρδια μου να εχει σπάσει σε χιλια χιλια μικρα κομματακια. Μπορουσα να τα περιμενω ολα αλλα οχι κι αυτο... Τι αλλο με περιμενει γαμωτο?

Ηθελα να τους κανω εκπληξη και τελικα μου την εκαναν εκεινοι.. και οι δυο... καθομαι για μερικα λεπτα σε ενα παγκακι και στερεωνω τα χερια μου στην βαλιτσα μου... Πρεπει να φυγω απο δω... εγινα ρεζίλι.. νιωθω κομματια... οι σκηνες που νωρίτερα αντικρυσα ξεπηδουν και παλι μεσα στο μυαλο μου... ηταν οδυνηρο και αηδιαστικο... Ανοιξα την τσαντα μου και μετρησα τον μισθο μου.. σημερα για καλη μου τυχη με ειχαν πληρώσει και απο την σχολη και απο το σουπερ μαρκετ.. σιγα σιγα θα αρχισε να πεφτει η Νυχτα...

Πλησιασα στο κεντρικο δρόμο και πηρα ενα ταξι με προορισμο το αεροδρομιο... Κοιτουσα τον σκοτεινο ουρανο.. μερικες ψυχαλες αρχισαν να πεφτουν στο παραθυρο ο καιρος ταιριαζε υπεροχα με το πως ενιωθα μεσα μου.. μεσα σε λιγα λεπτα βρισκομουν εξω απο την μεγαλη γυαλινη πορτα του αεροδρομιου...Πληρωσα το ταξι και βγηκα σερνοντας την βαλιτσα μου με οσες δυναμεις μου ειχαν απομυνει.. Πηρα μια βαθεια ανασα και μπηκα μεσα.. προχωρησα στα εκδοτήρια και ζητησα ενα εισητηριο για το Λονδινο.. η επομενη πτηση εφευγε σε 10 λεπτα... Πηρα το εισητηριο μου και ξεκινησα να βρω τον διαδρομο επιβηβασης..

Εριξα μια τελευταια ματια πισω μου.. Σκουπισα τα ματια μου και περασα τον ελεγχο εισητηρίων.. Μπηκα στο αεροπλανο και βρηκα την θεση μου... Καθισα και ακουμπησα το κεφαλι μου στο παραθυρο... Κοιτουσα τις σταγονες τις βροχης.. ενιωθα τα δακρυα μου στα μαγουλα μου να με καινε... αρχισε η απογειωση.. εκλεισα τα ματια αφηνωντας ενα τελευταιο δακρυ να τρεξει.. Αφηνα πλεον το Τεξας πισω μου.. Ισως για λιγο ισως για παντα.. Κανεις δεν ξερει για ποσο.. το μονο που γνωριζα ηταν οτι σε λιγες ωρες θα ημουν στο Λονδινο... Και εκει με περιμενε μια ενα ζωη και περιπετεια.. Ισως μια νεα ζωη.. καλυτερη απο αυτη που ζουσα εδω... Εκλεισα για λιγο τα ματια.. ειχα πολλες ωρες μπροστα μου μεχρι να φτασω στο Λονδίνο οποτε λιγος υπνος θα μου εκανε καλο και θα με ηρεμουσε...

Και ναι ειμαι και παλι εδω με ενα νεο ιματζιν.. Αυτη την φορα στους προταγωνιστικους ρολους ειναι η Perrie και ο Louis... Ελπιζω να σας αρεσει και να το απολαυσετε.. αν ναι... δεν εχετε παρα να κανετε votes&comments για να μπορω να την συνεχισω!