when the moon left our world

-34-

Ik denk dat iemand missen als een soort gat is, een gat dat alles opslokt en niks terug geeft. In het begin wil je het volstoppen zodat het niet gevaarlijk zal zijn, zodat het je niet vanbinnen uit vermoord. Maar natuurlijk lukt dat niet. Want als iets eenmaal in het gat is geweest komt het nooit meer terug, Het is niet te vullen. De enige manier om ermee te kunnen leven is het te accepteren. Zodat het je met rust kan laten en je zelf verder kan gaan.

Als je het hebt geaccepteerd wordt het deel van je. Je zult het altijd met je meedragen. Overal mee naartoe nemen als een zware rugzak die maar niet lichter wil worden. Je kunt er alleen mee leven als je het accepteert en blijft doorgaan.

Jou missen is als een groot leeg zwart gat. Ik probeer het te accepteren Maan, ik wil het zo zielsgraag accepteren, zodat ik verder kan. Maar het lukt niet, het is zo moeilijk.

Ik moet het accepteren.