KORUMA <> ALSEL

KORUMA -2-

Ertesi sabah kalktığımda yağmur yağıyordu. Bu yüzden dışarı çıkmak istemedim ama evde kalınca da konuşulacak konu belliydi ve bu yüzden hazırlanıp aşağıya indim. Annem ve babam kahvaltı yapıyorlardı. "Neden beni çağırmadınız başlarken?" dedim. "Yemek isteseydin gelirdin." dedi annem sinirli bir ses tonuyla. "Yine ne oldu, ne yaptım?" dedim masaya otururken. "Ali senin söylediğin şeyleri duymuş,  seninle evlenmemek için Fransa'ya kaçmış. Memnun oldun mu?" dediler. "Oh be." dedim içimden.  Çok mutlu olmuştum ama sevgili anneciğim ve babacığım bu mutluluğumun arkasından lafı yapıştırdılar;  "Biletini aldık Çarşamba günü sen de gidiyorsun." Şaka yapıyor gibi görünmüyorlardı ama ben kendimi buna inandırmak istemiyordum. Güldüm ama sinirden. Annem de gülerek "Sevineceğini biliyorduk." dedi. Ya sinirden güldüğümü anlamadı ya da inadına söyledi bunu. Ama ben şu an bunu düşünemezdim. "Ne sevinmesi ya! Siz benimle dalga mı geçiyorsunuz." dedim Yüzümdeki tebessüm yok olurken. Ve evden çıktım. Oraya gitmeyeceğimden emindim. Ama nasıl olacaktı bu? Şimdiye kadar Ali ile evlenmemek için çok yol denemiştim. Daha denemediğim hangi yolun kaldığını bilmiyordum. Annemi ne yapsam ikna edememiştim. Ali ile tanıştığımızı ve anlaşamadığımızı söylemek, Ali'nin en yakın arkadaşım olduğunu söylemek, sahte bir evlilik cüzdanı bastırıp evlendiğimi söylemek.... "Annem ne kadar inatçı." dedim kendi kendime. Aslında annem severek evlenmemişti. Belki de bunun intikamını benden alıyordu. Ama benim mutsuz olmam onu mutlu mu edecekti? Zamanında başkalarının yaptığı ve onun da göz yumduğu bir hatayı bana ödetmesi ne kadar doğruydu? Bu soruların cevaplarını öğrenmek istiyordum ama önce şu evlilik işini ortadan kaldırmam gerekiyordu. "Ali ile nasıl evlenmem?" diye düşünürken aklıma bir fikir geldi. Çözüm yolunu bulmuştum galiba. Bu fikir önceki denediklerimden daha farklıydı. Evet, aklıma yatan bu fikri uygulayacağımdan emindim.