"Benim Ailem Yok"

"Ailem Çok Uzaklarda"

Herzamankinden farksız bir Cuma günüydü..

Okuldaydım,
hiçbirşeyden habersiz kantine iniyordum.
Birden telefonum çaldı ve bilinmeyen bir numara..
Normalde alışkın değildi telefonum bilinmeyen numaralara. Ya annem ya babam arardı beni, kim vardı ki onlardan başka beni merak edecek?
Telefon üç kere çaldıktan sonra artık sinirimi bozmaya başlamıştı.
Ve nihayet açmıştım;

"Alo, Kimsiniz?"

"Merhabalar biz, hastaneden arıyoruz sizi..
Hemen gelmeniz lazım çünkü..."

(Yutkunuyordu ve üzülüyordu bunları söylerken ve çok belliydi sesinden.)

"Çünkü nedir? Söylermisiniz?"

"Çünkü anneniz ve babanız yoğun bakımda.. Yaşama ihtimalleri çok az."

Bunu duymamla, gözümden bir yaş süzülüverdi.
Ve hemen sildim.
Hiçbir şey düşünmedim.

Hiçbir şey.

Zilin çalmasıyla beraber, sınıfa gittim.
Merdivenin yanındaki demirlere tutunarak sınıfa kadar geldim.(Zorda olsa)
Ayakta durmakta zorlanıyordum.
Ve oturmuştum nihayet.
Sınıfa öğretmenimiz gelmişti herkes kalkmıştı ve ben hala oturuyordum. 
Sabit bir noktaya odaklanmış ve donmuş bir şekildeydim.

Dokunsanız ağlayacaktım.

O Telefondaki çaresiz sesi duyduğumdan beri dünyam yıkılmıştı sanki..

Öğretmenimiz;

"Sınıfa geldiğimi görmüyormusun!
Niye ayağa kalkmıyorsun?"

diye kızgın bir tavırla bu soruyu bana yöneltdi.

Hiç cevap vermedim. Duymazdan geldim ve,
Çantamı sırtıma aldım, doğruca sınıftan çıktım, arkamdan bağırmasına rağmen aldırmamıştım.

Hemen yolun kenarından bir taksi durdurdum ve hastaneye geldim.
Hemen annemin ve babamın adını söyledim ve nerede olduklarını sordum.

"2 kat yukarıda, sağ tarafta."

Hızlı adımlarla çıktım ve annem ve babamın yanına geldim. Hala yoğun bakımdalardı.
Ve bu çok,
Acı doluydu..
Yanlarında kimse yoktu,Birbirlerinden başka.

Kısa zaman sonra o haber geldi...

Ve onların ölüm haberi geldiğinde de tekbaşımaydım.
Hayatımın her anında olduğu gibi..

Artık onlar yoktu, benim hayatımın iki büyük anlamı yoktu.
Hiçbirşey düşünemiyordum,
bundan sonra ne olacak nasıl hayatla mücadele edeceğim düşünemiyordum.

*

Yalnız olmamızın sebebi ise hiçbir akrabamızın hayatta olmaması ve hayatta olanlarlada küs olmamızdı.
Küs olmamızdaki (olmalarındaki) en önemli sebep ise şuydu;

Babam ile annem zaman geçip giderken aşklarının dahada imkansız olduğunu anlamışlar ve bir gün babamın aklına o fikir gelmiş..
Annemi kaçırmak.
İşte bu yüzden yıllarca ne babannemlerle ne de anneannemlerle görüştük.
Onların yüzlerini dahi hatırlayamıyorum.

Annem ile babam yalnızlığın ne demek olduğunu çok iyi bilen iki muhteşem insandı.
Onlar bana hayatımdaki insanların değerini bilmemi,
Hayatı çok ama çok sevmem gerektiği gerçeğini aşıladılar.

***

Ben şu anda Rüzgar'ın yanından anlatıyorum bunları size, ve onun o mis gibi kokan kokusunda huzur bulup, her kokladıkça o günün felaketliğini bana unutturuşunu hatırlıyorum.

''Rüzgar' kim mi?
Nefesimi kesen adam...
Tek varlığım..
Hayat hikayemin kahramanı..'