Summer (Dutch)

~Chapter 1~

P.o.v Summer

Altijd. Altijd moeten ze mij hebben. Alléén mij. Ik moet ook altijd het mikpunt zijn van de eeuwige pesterijen en gevechten. Alleen maar omdat ik anders ben. Alsof ik er wat aan kan doen. Alsof het mijn schuld is. Al die jaren.

Ik voel een traan naar beneden glijden. En nog een. Ik stop met vechten tegen het eindeloze verdriet,en laat de tranen stromen. Vermoeid van het huilen val ik later in een dromeloze slaap.

[De volgende dag]

"Meep meep meep" Uhgr weer een verschrikkelijke dag voor de boeg. Gelukkig is het vrijdag. Nog maar één dag en dan is het lekker weekend. Dan kunnen ze me niet krijgen. Ik rek me uit en open mijn ogen. Ik stap uit bed en rek nog een keer. Daarna loop ik naar mijn kast toe en paker een jeans en een trui uit. Het is heerlijk weer, maar ik móet wel iets met lange mouwen aan, anders zien ze de wonden en de blauwe plekken. Als ik mijn kleren aan heb, pak ik mijn tas in en loop de deur van mijn kamer uit. Ik slaak een diepe zucht als ik zie dat er nog méér teksten bij zijn geschreven. Het doet me pijn. Elke keer weer doet het me pijn, heel diep van binnen.

Als ik de gangen door loop. Worden er allemaal dingen naar mijn hoofd geslingerd : "Rot Op vieze Rogue jij hoort hier niet thuis" of "hé Rogue moet je niet eens terug naar de containers? Waar je thuis hoort". Elke keer weer moeten ze het me duidelijk maken dat ik anders ben. Elke keer weer moet ik vechten rtegen de tranen of op mijn tanden bijten om niet meteen op ze af te stormen en ze gruwelijk toe te takelen. Maar ik hou me in. Ik wil niet toegeven aan hoe zij denken dat ik ben. Oh nee. Ik zal degene zijn die er verandering in gaat brengen. Al weet ik nog niet hoe...

.......

Ik wilde het eigenlijk hier laten eindigen maar omdat ik dat jullie niet aan wil doen (ik update al zo weinig) ga ik nog even verder
......

Ik word ruw uit mijn gedachtes gehaald als ik tegen iets oploop. Met een harde klap val ik op de grond. 'Kijk eens uit waar je loopt!' Bijt ik de persoon toe voordat ik mijn spullen opraap.
'Wat zei je..... Rogue?' Oh... Nee.. hij

P.o.v 'Hij'

'Wat zei je... Rogue?' Sis ik haar toe. Ik zie hoe ze verstijfd. 'Het spijt me.' Mompelt ze, en ze wil doorlopen. Ik trek haar terug. 'Het spijt me wie?' Bijt ik haar toe. 'Het spijt me Julian.' Zegt ze zacht. 'Ik hoor je niet.' Zeg ik pesterig en ik hou mijn hand bij mijn oor. 'Je bent een weerwolf tuurlijk hoorde je me wel.' Bijt ze me toe. Ik trek spottend mijn wenkbrauw op. 'Gaan we bijdehand doen?' Vraag ik haar dreigend. Triiiiinnnggg ons gesprek word ruw verstoord door het geluid van die achterlijke bel. Ze probeert zich los te rukken. Zonder succes. Ik grijns. 'Het gaat je toch niet lukken.' Spot ik. 'Oh nee joh.' Sist ze, waarna ze me een knietje geeft op-een-plek-waar-de-zon-Nooit-schijnt. Kermend van de pijn val ik op de grond en laat haar los. Ze grijpt haar kans en gaat ervandoor. 'Ik krijg jou nog wel.' Breng ik met moeite uit. En dát is precies wat ik ga doen...

......

Nu stop ik toch echt sorry!!!
Ja ja ik weet het het is saai, de hs zijn te kort blablabla. Hé ik doe me best dus. Maar wat vonden jullie?

X Smartie ")