Love Me Forever (yaoi)

Rozdział 5

Weszłem z Willem do mojego domu odrazu kierując się w stronę łazienki. Trzeba go opieprzyć.

- No i po co mnie ratowałeś idioto!- krzyknąłem.

- A co miałem patrzeć i się przyglądać!

- Tak! Teraz i ty masz kłopoty!- chciałem go uderzyć w twarz, ale i tak jest poobijany więc tym razem sobie daruje.

- Jakie kłopoty?- zapytał, a ja zmoczyłem biały materiał i przyłożyłem mu do policzka.

- Powiem ci potem- spojrzałem na niego- jak doptowadzimy cię do stanu ludzkiego.

-O-Ok- odpoeiedział rozpinając koszule.

Nasmarowałem go kremem w miejscach tam gdzie miał siniaki. Dałem mu jakieś ubrania. Specialnie musiałem poszukać w rzeczach mojego ojca. Miał na sobie teraz czarne rurki i zieloną koszule w kratkę *.*. Uwielbiam zielony i jego oczy, mają taki intensywny zielony kolor.

Zaprosiłem go do salonu i usiedliśmy na skurzanej kanapie. W między czasie zrobiłem na obiad. Pomidorówkę. Kiedy zjedliśmy zostałem zmuszony do powiedzenia mu trochę o Tomie.

- Więc słucham?- spojrzał w moje oczy. Jej zakochałem się w kolorze jego oczu też chce mieć takie.

- T-to był...Tom-zaczołem nieśmiało- mój prześladowca z gimbazy.

- Prześladowca?

- Jak czegoś nie dostanie to jest zły i to bardzo. Prześladował mnie bo...

- Bo?- dopytywał się.

- Bo on się kiedyś we mnie podkpchiwał. Kiedy wyznał mi swoje uczucia ja...je...odżuciłem...

Twarz Willa. Jedynm słowem trzeba się odsunąć to była mieszanka wściekłości i zazdrości.

- Aaaa...- postanowiłem dokończyć- teraz wstawiłeś się za mną i niewiadomo co pomyśli sobie ten wariat i jeszcze go pobiłeś. On nigdy nie rzuca słów na wiatr- popatrzyłem w biały sufit- dobrze, że ja jeszcze żyje...

- Jak to jeszcze żyjesz? Próbował cie zabić?- ujął w dłonie.moją twarz i zmusił do patrzenia w jego boskie zielone oczy. Co za egoista.

- Często mu podpadałem...

Rozmawialiśmy jeszcze "chwile". Chyba raczej napewno go źle oceniłem. Fajny z niego gość. Zmęczony poszłem ood przysznic.

Założyłem na siebie krótkie, białe pirzamowe spodrnki i zieloną koszule nocną. Wlazłem do łóżka i wpadłem do krainy "jednororzców".

***

Obudził mnie wstrętny budzik przypominający o szkole. Wyłonczyłem budzik a w głowie pojawiło się jedno zdanie.

Mamo jeszcze pięć minut- no tak ja nie mam mamy! Dlatego nie mam nic do gadania. Trzeba wstawać.

Usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi do mojego pokoju. Skurwiel zaczął.

- Wstawaj guwniarzu do szkoły!- zciągnął ze mnie kołdrę.

Po ściągnięciu kołdry odrazu złapał mnie za kołnierz i rzucił o podłogę, aż syknąłem z bólu.

- Co ty do cholery robisz!?- krzyknąłem na niego- nie jestem jakąś rzeczą tylko człowiekiem!

Teraz zrozumiałem swój błąd. Sprzeciwiłem mu się i będzie bardzo bolesna kara. Zwlukł mnie po schodach i zbił wrzucając do łaziwnki. Z moich ust i nisa leciała krew. Mój brzuch już wcześniej był posiniaczony, ale teraz to była teagedia.

- Posiedzisz tu guwniarzu i nauczysz rozumu- zamknął łazienkę na klucz po czym udał się do kuchni i położył go na stole- wróce wieczore. Jutro wyjeżdżam.

Tak jak powiedział tak zrobił. Wyszedł z mieszkania i gdzieś poszedł. Wiedziałem, że tym razem ból jest tak silny, że jeśli tu jeszcze poleże to napewno się zabije. Spojrzałem w górę na umywalce leżał mój telefon. Dziękuje Will!

Ku mojemu zaskoczeniu miałem tylko numer do Willa. Nie orzejmując się tym zadzwoniłem do niego.

Pierwszy sygnał, drugi sygnał, trzeci syhnał. Odebrał.

-Cześć Will- powitałem go ochrypłym głosem.

- Hej Oli! Co się stało?- był szczęśliwy. Yhhh tak jak zawsze...

- Mógłbyś do mnie przyjść?- zapytałem i liczyłem na odpowiedź twierdzącą.

- Jasne. Ale dlaczego!- teraz był zmartwiony.

- Proszę...- zaczęłem płakać dławiąc się przy tym swoimi łzami.

- Już lece!- rozłączył się.

***

Po trzydziestu minutach leżenia na zimnej kafelkoeej podłodze w łazience ktoś wpadł do domu jak błyskawica.

- Oliver!- krzyknął Will.

- Tu- odezwałem się na tyle ile było stać moje gardło.

Will próbował oteorzyć drzwi, no ale przecież były zamknięte.

- Na stole w kuchni są klucze- powiedziałem cicho, ale on to usłyszał.

Pobiegł do kuchni i wziął klucze. Po kilku sekundach usłyszałem dźwięk przekręcanego zamka.

Jak Will mnie zobaczył natychmiast do mnie podbiegł i wziął na ręce niosąc do salonu na skurzaną kanapę.

- Kto ci to zrobił!?- rozpiął moją koszulę. Jak zobaczył mój brzuch odrazu musiał zaktyć dłonią usta- dzwonie po karetkę!

Wyciągnął swój telefon.

- Nie...nie możesz!- zacząłem krzyczeć- on...nie może się...poprostu nie!!!

Po mimo moich protestów Will i tak zadzwonił po karetkę. Po kilkunastu minutach zabrali.mnie do szpitala. Jeżeli on się dowie to jestem martwy...

Przepraszam za błędy. Trochę inaczej napisałam bo dokładnie nie oamiętam jak wcześniej pisała...