Küçüğüm daha çok küçük savunmasız bir bebek, annem anlatıyor her zaman o zaman başlamış hayatın olumsuzlukları benim için deprem zamanı sürekli ağlayan bir bebek o zamandan belliymiş ne kadar duygusal biri olucağım meğer çadırda sevilmeyen bir torun olarak ne kadar da acımasız değil mi annem her zaman der herşeye sizin için dayandım diye soruyorum her zaman neden sevilmedik anne neden ne yaptık biz insanlara diyorum Annemin dudakların da yine aynı cevap böyle olması gerekiyor muş büyüdüm de ne oldu diyorum bazen en azından küçükken anlamıyordum ya şimdi herşeyi yaşıyorum bazen olgun biri olmak kötü birşey bence herşeyi anlamasam çocuksu olsam keşke ama nasıl geldiysem öyle gidiyorum işte herkesden bi darbe yemiş biri ne kadar mutlu olursa o kadar mutluyum şuan hak etmediğim halde olduğu için daha çok canım yanıyo aslında çünkü hep iyi niyetle yaklaştım insanlara sonuç yine ben mutsuzum annem der hep;
"Olma bu kadar iyi boşver insanlar seni sevsin sen sevme" ama olmuyor işte bana diyor da sanki kendisi be becerebiliyor acımasız duygusuz olmayı olamıyoruz işte neyse bu kadar şeyin içinde seni iyi eden ya bir sevgilin ya gerçek dostların olmalı hayatta oda olmuyorsa işte her şey daha da berbat bir hale geliyor nasıl mı......
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yengeç Kızı
Non-FictionTanıtım 17 yaşındayken hayatta en kötü neler olabileceğini ve hayatın acımasızlıklarını ve bütün bu olanlara bir kızın nasıl karşılık verdiğini anlat bir tür yazı
