The Unexpected

Chapter 7: Heartaches

A/N: Hello po! Salamat ng marami sa mga nagbabasa! Take Care! God Bless!

Kim's POV

It's been 2 months 'nung panlilibre ni Torres at sobrang saya ko. Paano ba naman, unti unti na din sumasaya si Victonara. Bukod saamin, sa pamilya niya, si Torres lang ang nakakapagpaligya diyan kapag may away sila ni Bang.

Ewan ko lang ngayon, ika-15th monthsary nila. Heto ang gaga at may pasurprise-surprise dinner pa. Hindi naman sa pagiging negative ko, pero parang may mali eh. Hindi ko lang malaman sa ngayon.

Exactly 7pm, nandito kami sa pinareserve ni Ara na Resto nagpahatid kasi siya at ipapahatid ulit 'yung kotse, depende sa kaniya.

"Goodluck sa surprise, Daks." Mika said habang may katext sa cellphone. Si Teng siguro.

"Congrats, bully." Cienne said at niyakap si Ara.

"Bye Arabells. Ingat." Sabi ni Camille at nagwave pa.

"Lashyou, Baks." Carol habang nilalantakan ang ice cream na binili niya kanina.

They bid goodbye. Pero eto ako at wala sa mood.

Ara's POV

8:45pm na. Halos dalawang oras na din simula 'nung dumating ako dito. Im sure na pupunta si Bang.

*toootooot

1 New Message

From Bang:

Sorry, babe. Traffic. Malapit na ako.

Letsheng traffic na 'yan!

Saktong 10:30 nang dumating si Bang. Agad ko siyang inapproach pero parang balewala lang sa kaniya.

We ate dinner. Sobrang tahimik. I started a conversation pero halatang wala siyang gana.

"Ara, let's end this." Biglang basag niya sa katahimikan.

"O-okay. Tara na. Hatid na kita. Pinadala ko kina Kim 'yung kotse ko eh." I said at tumayo na.

She smirks. "Don't act stupid. Let's end this f*cking relationship! Let's break up! Dumb!"

What?! Bigla siyang umalis, leaving me dumbfounded at that Resto.

Ng maka-recover ako ay hinabol ko siya. Pero it's too late. She's nowhere to be found.

I tried to call and text her. Pero hindi niya sinasagot.

Pumunta ako sa isang Park nearby at doon nag iiyak. Bandang 2am ng makatangap ako ng text mula sa kaniya.

"Stupid. Don't ever dare to text or call me. Hindi kita mahal. Scratch that, hindi kita minahal, okay? Siguro naman, titigil ka na sa kahibangan mo? Haha. Stupid, Victonara Galang."

Sobrang nagiiyak na talaga ako. Hindi ko alam ang gagawin ko.

Tinext ko sina Kim, para magpasundo. Feeling ko kasi, hindi ko kayang magdrive. Pero lahat sila, hindi nagreply.

Last choice. Tinext ko na din si Thomas. Kahit nakakahiya, wala na talaga eh. Hindi ko na kaya. Saka, okay na din 'yung may mapaglalabasan ako ng sama ng loob.

Dumating siya after 15 minutes. Dinala niya ako sa isang convinience store at bumili kami ng hot coffee, pampagising ng diwa.

"Wala na kami, Thomas." I said at tumulo ulit 'yung luha ko.

Thomas' POV

"Wala na kami, Thomas." She said and then, tears are running down to her cheeks.

I smiled bitterly, at hindi ko na din napigilang lumuha.

"May problema ka ba, Thomas?" She asks 'nung napansin niya na umiiyak din ako.

"I guess, destiny's playing with us. She call it quits kanina. Wala na kami, Ara."

"A-ano?" I smiled. "She broke up with me. Kanina." I answered.

Flashback

4:18 in the morning, when i started to do some jogs. I also texted Arra to greet her a good morning.

To Arra:

Good morning, Babe. Im into jogging right now. Take care ha? I love you.

Mga bandang 6 nang makarating ako sa Dorm.

From Arra:

Sorry, Thomas. I think its time to stop this nonsense. Im so sorry for holding you back, lalo na 'yung feelings mo for her. Im so sorry. Go get her. Im happy that i've finally let you go.

After reading that message, my heart skipped a beat. I dont know kung sa saya o sa lungkot. But, one thing's for sure, i will not regret this.

Thank you Arra, for understanding me. Thank you for setting me free. To finally make her mine.

A/N:

Ang mean ba?