Aklımdan ne geçtiğini ben bıle bilmiyorum ama yururyorum ışte gorüntüsüyle tüylerimi diken diken eden uçuruma doğru yuruyorum herzaman yaptığım gibi ucuna ulaştığımda durup duşunuyorum bu saçma hatta kaybetcek neyim var ne beni koruyan nede benden nefret eden insanlar yok yalnızım tamamen konuştuğum sohbet edebilceğim dertlerimi paylaşacağım kimse ölümüme uzlcek belkide en çok kortuğum şeyde bu yalnızların korktuğu tabutunun taşıycak kimsen olmaması boyle bi hayatta ölmek bile çağre değılken ne yapıcam ben.Belkide kendi ailemi kurmalıyım yıkılan aılemden kalan parayla iş kurmalıyım peki butun bunları ben tek başıma nasıl yapıcam pekç nedem yapamıyım ben gayet guçlu bi kızım kendimi avuturken hala uçurumun kıyısında olduğumu unutmuş bi adim atmıştımki neyseki adımım duşmeme neden olmadı ben daha olayın etkisindeyken elımdekı baskıyı hissettim benı kurtaran şeyin adimim olmadığını anlamıştım ama hala elin sahibine bakamıyodum sonunda vüudumun hareket ettiğini hissettim kendime geldiğimde kendimi bi erkeğın kollarında buldum.Bu durum nekadar sınırımı bozsada.Kollarında olduğum erkeğın gozlerine bakınca herşeyi unuttum.Bu nasıl goz arkadaş resmen erıdım.
"Su iyimisin"
bi dakıka o benım adımı nerden biliyo.
"i..iyiyim"
hala kucağında olduğumu anlayınca ınmeye çalıştşm bunu beklemiyo olmalıki ıkımızde düşüyoduk kaslarindan utan lan.Düşmedik ama olsun.Debelenmelerimin Sonucunu aldim ve ayağa kalktim karşısına dikildim gözlerımın içine o gözlerle bakmasaydı konuşabilirdim belkide.
"Su!"
lan yine adımı söyledi.
"e..efendim"
yüzüne hayran hayran bakmam yetmıyomuş gıbı bıde kekelıyodum
"iyi gözükmüyosun evıne götürüyimmi seni" bıde evımımı bılıyodu acaba Yok daha neler? Sapıkmı bu ya ? Gerçı sapık olmak için fazla yakışılı.
"Gerek yok ben giderım"
hızlı adımlarla yanından uzaklaşırken arkamdan bağırdı
"Barış!,adım Barış"
Arkama bakmadan aynı hızda yurumeye devam ettım.Buda neydı şimdi.
