Kidnapped, why?! Feat One Direction

21

Pov Alexa~

Ik voel pijnsteken in mijn arm. Ik word wakker, open moeizaam mijn ogen en kijk om me heen. Het is helemaal wit en overal staan piepende apparaten. Weer een pijnsteek door mijn arm. Als ik er naar kijk zie ik dat er allemaal verband omheen zit.

Er komt iemand binnengelopen maar ik kan me er niet op concentreren. Het is donker in de kamer en van de deur die open gaat komt licht. Degene die naar me toe loopt, ik zie alleen een schim, heeft iets vast.

Ik zie Leon en begin te gillen en te schreeuwen. Ineens gaat het licht aan komen er allemaal mensen naar binnen. "Meisje toch, rustig maar." Zegt een zware stem. In mijn hoofd wordt het veranderd naar de stem van Leon. Ik begin opnieuw te schreeuwen.

"Stil maar." Zegt dit keer een vrouwenstem. Ze komt naast m'n bed staan en ik stort me in haar armen. Ze aait over mijn rug.

"Het is de dokter maar. Hij doet je niks. Hij helpt alleen." Zegt ze rustgevend en kalm. Ik tril heftig en knik voorzichtig met mijn hoofd.

"Ik denk dat ze getraumatiseerd is." Hoor ik een vrouwenstem zeggen. Ik let er maar niet op.

"Gaat het weer een beetje, lieverd?" Vraagt de zuster lief. Ik knik en ga weer recht zitten.

Als ik weer recht op mijn bed zit schiet er veel pijn door mijn arm. "Wil je medicijnen tegen de pijn?" Vraagt de dokter. Ik kijk twijfelend naar de zuster naast me die me bemoedigend een knikje geeft. Ik knik dan ook naar de dokter.

Ik ben eigenlijk best verbaasd over hoe goed mijn Engels is tijdens dit alles.

"Kan je je alles nog herinneren?" Vraagt de zuster me na een tijdje. Ik denk terug; ontvoerd, geslagen, gekusd, anorexia. Wacht gekusd?!? Ik knik en de vrouw loopt weg.

Even later komt ze binnen met een blonde jongen. Niall. Ik ben best wel bang. Ik pak het dekbed vast en knijp er hard in. Wat niet zo slim was want daardoor schiet er een steek door mijn arm. Ik grijp naar mijn arm. En er rolt weer een traan over mijn wang.

"Don't be scared." Hoor ik het Ierse accent zeggen. Ik kijk op en hij staat naast mijn bed. Ik kijk in zijn fel blauwe ogen en probeer mijn tranen tegen te houden. "Je mag huilen. Hou je niet sterk, laat je gaan." Zegt hij zacht.

Ik kijk hem aan en glimlach. "H-hebben jullie niks?" Vraag ik stotterend met een schorre stem. Hij kijkt me aan met een grote glimlach. "Wat?" Vraag ik hem verbaasd. "Je praat!" Zegt hij blij. Ik grinnik.

"Maar hebben jullie niks?" Vraag ik nog een keer. "Eerst wel maar nu niet meer." Zegt hij. Ik kijk hem verward aan.

Hij ziet het en begint uit te leggen: "Ik had amper iets alleen een paar sneeën en gekneusde pols, Liam had alleen een paar sneeën, Louis was te mager en had sneeën en een klein stukje van een schotwond en Harry had een kogel langs zijn arm gehad dus dat was een soort lange en diepe snee." Zegt hij. Ik knik. "Maar nu niks meer? Hoe lang heb ik dan geslapen?" Vraag ik verward.

"Bijna... Zes dagen." Zegt hij dan. Ik kijk hem verward aan. "Dat gebeurt wel vaker bij mensen met anorexia en bloed verlies." Zegt hij bemoedigend. "Ik heb geen anorexia." Zeg ik zacht als protest. Hij grinnikt en knikt dan maar.

"Wanneer mag ik weer weg?" Vraag ik zacht denkend waar ik dan heen moet. Ik wil niet terug naar Nederland. Ik wil alleen mijn spullen ophalen, ouders zeggen dat alles goed is, Eric vragen om mee te gaan en weer terug naar Engeland. "Uhm als alles goed gaat morgen..." Zegt hij aarzelend. "Wat is er?" Vraag ik.

Hij kijkt me even heel doordringend aan. "Nou je mag pas over 4 weken weer vliegen." Zegt hij zacht. Ik kijk hem vol ongeloof aan. "Maar waar moet ik dan heen?" Vraag ik wanhopig. "Je kan wel bij ons komen wonen... We hebben een gezamenlijk huis en ieder een eigen appartement." Zegt hij eerst zachtjes maar dan steeds enthousiaster. Ik kijk hem aan. "Ik heb niet eens kleding... Of geld..." Zucht ik. "Wij kunnen wel kleding voor je kopen!" Zegt hij enthousiast.

Ik schud gelijk hevig mijn hoofd. "Waarom niet?" Vraagt hij verbaasd. "Dan ben ik ook alleen maar op jullie geld uit! Ik wil gewoon bij jullie zijn omdat jullie cool zijn." Zeg ik vastbesloten. Niall krijgt ineens een grijns van hier tot Tokyo op zijn gezicht. Hij trekt me in een knuffel en geeft een kus op mijn wang. "Ik ben zo blij dat je dat zegt!" Zegt hij helemaal hyper.

Ik kijk hem nog steeds verward aan. "Nu weet ik zeker dat je niet op mijn geld uit bent! Iemand die dat wel was zou dit aanbod niet afslaan!" Ik kijk hem nog steeds verward aan. "We gaan nu zeker weten kleren voor je kopen!" Zegt hij blij. "Neehee! Ik zeg toch net dat ik dat niet wil!" Zeg ik geïrriteerd.

Veel tijd om te antwoorden heeft hij niet want dan komen de andere jongens ook binnen. "Heeyy!" Zegt Louis enthousiast. Ik grinnik. "Heyhey!" Zeg ik terug. "Hoe gaat het?" Vraagt Harry aan mij bezorgd kijkend naar mijn arm. "Goed hoor." Zeg ik ook al is het meer mompelen.

"Nou een beetje enthousiaster! Je mag zo al naar huis!" Zegt Liam vrolijk. Ik kijk hem aan. "Er zit meer achter..." Zeg ik zo dat ze me net horen. Op dat moment komt er een zuster binnen met en blad vol eten. Ze zet het voor me neer en loopt weer weg.

"Ja... Je moet dat allemaal op eten en dan mag je naar huis." Zegt Louis. Ik kijk met grote ogen naar het bord. 3 boterhammen; 1 met worst en 2 met kaas, sla (heel veel sla), yoghurt en thee. "Dat krijg ik nooit op." Mompel ik geschokt terwijl ik met grote ogen naar het bord voor me kijkt. "Tuurlijk wel!" Moedigt Harry me aan.

"Kom op dan mag je naar huis." Zegt Niall best wel zacht. Ik staar nog een tijdje naar het bord. Ik zie dan een hand naar een boterham met kaas vliegen, hem dubbel vouwen en in mijn mond proppen. En natuurlijk hoort die hand weer bij Niall. "Het spijt me, Princess." Zegt hij zacht. Ik laat het maar gebeuren niet dat ik het leuk vind. Ik pak de boterham van hem over en eet hem verder op.

Na, ik denk, een uur ben ik eindelijk klaar. Met wat hulp... Best wel gênant. De zuster komt binnen en kijkt verbaasd naar het bord. "Jullie hebben haar toch niet geholpen door het op te eten hé?" Vraagt ze aan de jongens. Ze schudden allemaal hun hoofd. "Oké, dan mag je naar huis!" Zegt ze blij. Ik glimlach en ze vertrekt de kamer weer uit.

Ik kijk naar het lege bord voor me en realiseer me iets. Ik word nu weer dik. Er rolt een traan over mijn wang. Ik heb geen onderkomen of kleren, ik word dik en mag niet naar huis.