ANGEVİL LUTEDAS

╚1

 ‘’Avgevil Lutedas, dünyanınbaşına gelebilecek en büyük kötülüktür.’’ dedi kürsüdeki adam.

  İçerisiçok fazla aydınlık değildi. Ben, karanlık bir duvarın arkasına saklanmış birşekilde onlara bakıyordum. Kürsüdeki adamın yanındaki büyük aynada benim resmimvardı.

‘’O sadece insan.’’ dediseyircilerden bir kadın.

‘’Hayır. O kötülük.’’

 Anlamamış bakışlarla onlara bakmaya devamediyordum. Neden bahsediyorlardı?

‘’Kötülük duyulamaz, görülemez vedokunulamaz. Ve kötülük insan değildir.’’

‘’O, kötülüğün insan şeklinegirmiş halidir. Ve o, bir kabustur.’’

 Adamın son cümlesi yankılanmaya başladığındagörüntü de bulanıklaşmaya başladı.

 ‘’Uyan! Seni tembel kız.’’

 Kaşlarımı çattım ve gözlerimi araladım.

 ‘’Tamam.’’ diye fısıldadım.

‘’Eğer hemen kalkmazsan okulayürüyerek gidersin. Acele et!’’ dedi büyük annem sert sesiyle ve odadan çıktı.

 O çıkınca kafasında şimşekler çaktırdığımı hayalettim ve beni iteleyerek uyandırmasına olan sinirimi böylelikle çıkartmayaçalıştım.

 Yataktan kalkıp uyuşuk adımlarla banyoyagittim ve dağılmış saçlarımı yüzümden çekip aynaya baktım. Gözlerim yinekırmızı olmuştu. Birileri için kötü bir şey düşündüğümde hep böyle olurdu.Nedenini bilmiyordum ve bunu, birlikte yaşadığım büyük annem Paula’ya sormuyordum.Eminim ki sorsam da cevap alamazdım zaten.

 Paula öz büyükannem değildi. Beni bir yuvadanaldığını biliyordum. Ailem hakkında bir şey bilmiyorduk. onu seviyordum. banaiyi davranıyor ve değer veriyordu ve bazı tuhaflıklarımı görmezdengelebiliyordu.

 Kafamı sağa sola sallayıp yüzümü yıkadım verutin birkaç şeyi daha halledip üstümü giyindim. Çantamı alıp merdivenlerdeninerken bir yandan da içimdeki öfkeyi dindirmeye çalışıyordum. Neden sinirimigeçirmek için bir şeylere zarar vermem gerekiyordu?

‘’Artık kendin kalkmayıöğrenmelisin.’’ dedi Paula, ben mutfağa girdiğimde.

 Lavabonun üstünde dün akşamdan kalanbulaşıkları yıkıyordu.

‘’Sen varken buna gerek kalmıyorbüyük anne.’’ dedim ve yanına gidip yanağından öptüm.

‘’Hayatın boyunca sana bakıcılıkyapamam Angevil.’’

‘’Merak etme, birkaç yıl sonraevlenip yanından gideceğim ve bir daha yanına uğramayacağım.’’ dedimdudaklarımı büzüp.

 Güldü.

‘’Seninle kim evlenmek isterki?’’

 Güldüm. Bu kadını seviyordum.

‘’Yapma, tatlım. Ben harikayım.’’dedim.

‘’Eğer acele etmezse harika kızokula yürüyerek gidecek.’’ dedi ve elindeki son bulaşığı da yıkayıp yerinekoyduktan sonra mutfaktan çıktı.

……………………..

‘’Sana Angel (Melek) diyeceğim.’’dedi Elissa. Şu an teneffüstü ve okul bahçesinde yürüyorduk.

 Birden içimde tuhaf bir şeyler olduğunuhissettim ve Melek isminden dolayı gelen iğrenmeyle yüzümü buruşturdum.

‘’Bu pek güzel bir isimsayılmaz.’’