ANGEVİL LUTEDAS

╚4

Önceki bölümün son kısmı (DEĞİŞTİRDİM. Koyu yerden başlıyor değişiklik): 

''...Sen doğduğunda burada görkemli bir şimşek çakacakmış. Ve  çok yakında kasabada ölümcül bir hastalığın yayılacağını da eklemiş.Konuşmasını yaptıktan sonra tekrar dünyaya dönmüş. Angeviller kasabasına annenin bahsettiği o ölümcül hastalık yayılmayabaşlamış. Daha çok yaşlıları etkilese de bir kısmın çocuğu da ölmüş. İnsanlarannenin buraya gelmesini engellerlerse hastalığın yok olacağını düşünmüşler veçok geçmeden annenin kullandığı geçidi bulup annenin ve senin bu kasabayagelmemeniz için onu yok etmeye çalışmışlar. Fakat geçit yok olmuyormuş. Buyüzden geçidin hem dünyadaki ucuna hem de buradakine bir bekçi dikmişler. Buradakibekçiliği babam yapıyordu ama o yaşlandığı için görevi ben devraldım.

Bu eve girebilen tek insan olduğum için de özel biri olduğumudüşünüyorlar ve bu yüzden geçidi kullanma iznim var. Ve bir de sen doğduğundaannenin bahsettiği şimşek çakmış.’’

                                                       4. Bölüm

Diyecek bir şeybulamıyordum. Hangi anne kızını lanetlerdi ki?

"Annem... beni lanetledi mi?" dedim kısık sesle.

Yüzü hala bana dönükken bakışlarını yere yöneltti.

"Bundan kurtulma şansım var mı?" dedim umutlu bir sesle.

Bakışlarını tekrar bana çevirdi.

"Bunu ancak benliğini çözdüğünde öğrenebiliriz. Güçlerinin doruk noktasınıbulman gerekiyor. Bunun için de geçmişini öğrenmelisin."

"Sen bana geçmişimi öğretebilirsin." dedim umutla ona bakarak.

"Maalesef, Anne (Enn). Ailen hakkında bildiğim tüm bilgi bu. Kasabadakikimse ailen veya senin hakkında konuşmak istemiyor. Tüm o kötülüklerin yenidengelmesinden korkuyorlar. Bu anlattıklarım herkes tarafından bilinen şeyler amabu bilinen hikayenin içinde anlatılmayan çok şey var."

"Gerçek hikayeyi bilenler olmalı." 

"Tabi ki var. Ama konuşmuyorlar."

Üzüntüyle kollarımı göğsümde birleştirdim ve sırtımı duvara yasladım. Kimliğimhakkında başkalarının benden daha çok şey bilmesi sinir bozucuydu.

"Hey! Moralini bozma. Bu durumu beraber çözeceğiz... ortak." dedigülümseyerek ve elini bana uzattı.

Birkaç saniyeliğine kararsız bir şekilde ona baktım. Ardından bende gülümseyip'anlaştık' anlamında uzattığı elini sıktım.

"Tamam. Şimdi seni eve bırakmalıyız."

"Okul ne olacak?"

"Bitmiş olmalı." dedi çenesini büzerek.

Kafamı 'tamam' anlamında salladım ve ayağa kalktım. 

"Bana anlattıklarını Paula'ya söyleyebilir miyim?"

Kafasını 'hayır' anlamında salladı. Yüzüm düştü ve yürümeye başladım.Merdivenlerden inerken peşimden geliyordu.

"Dilsiz olmak can sıkıcı." Dedim imalı bir şekilde.

"Başka yolu yok Angevil. Dünya'dan birinin buraya gelmesi aslındayasak."

Kafamı anladığımı belirtmek için salladım ve kapıyı açıp evden dışarıya çıktım.Ruhsuz sokağın hafif serin rüzgarı tenime çarptı ve istemsizce titredim.