glee: approved

1: Kennismaking met Rachel Berry

Sinds wanneer lag Lima in de Verenigde Staten? Ik dacht dat er alleen een Lima in Peru lag en dat dachten mijn vriendinnen ook toen ik ze vertelde dat ik erheen zou gaan verhuizen.

'Lima?' had Carmen – een van mijn beste vriendinnen – gevraagd. 'Dat klinkt niet heel Amerikaans. Maar misschien hebben ze daar wel een hele boel knappe jongens!'

Dat hoopte ik maar, dan zou er tenminste nog iets positief zijn aan deze hele verhuizing. Ik wilde helemaal niet verhuizen! Ik had het naar mijn zin op school, had leuke vriendinnen en ik hield van ons appartement.

Toen mijn moeder haar baan als administratief medewerkster van een succesvolle zakenman kwijtraakte, kreeg ze al vlug een nieuwe baan aangeboden in Lima, Ohio. Ze zou het papierwerk moeten doen op een kippenslachterij en in haar contract stond dat ze zoveel kippenvlees mee naar huis mocht nemen als ze wilde.

Dat vond Spencer wel wat. 'Ik ben zó jaloers op je!' zei ze dan ook.

'Jij met je kipverslaving,' had ik geantwoord. 'En ik zou best met je willen ruilen, hoor!'

En nu ik hier stond, in het saaie, niet-bruisende Ohio, wilde ik niets liever dan ruilen. Met wie dan ook. Ook al was het een jongen of een falende maffiabaas, ik wilde hier gewoon niet zijn.

'Stel je niet zo aan, Sabrina,' berispte mijn moeder me. Ze klonk niet per se kwaad, maar wel moe; teleurgesteld. Zij kon er ook niks aan doen dat ze haar baan kwijtgeraakt was, maar ik kon daar ook niks aan doen.

Terwijl ik mokkend mijn koffer naar de eerste, de beste taxi reed en de chauffeur met weinig aviditeit begroette, kwam mijn moeder er achteraan gesjeesd.

Ze noemde iets dat op een adres moest lijken, en dat bleek niet heel ver rijden te zijn. Maar de tijd die we in de taxi doorbrachten, negeerde ik haar.

'Zo, waar komen de dames vandaan?' vroeg de taxichauffeur, terwijl hij knaagde op een tandenstoker. 'Vast niet uit de buurt, als ik jullie zo zie.'

Mijn moeder haalde haar schouders op. 'Valt mee, we komen uit New York City.'

'Oei,' zei de man, en zijn blik verschoof naar mij, 'dat ik qua afstand niet zo ver, maar de overstap zal we even wennen zijn, denk ik zo.'

Ik vloekte binnensmonds en keek uit het beslagen raampje naar buiten. Nou ging die taxichauffeur het er ook nog even inwrijven, lekker was dat. Alsof het nog niet erg genoeg was dat ik hier in dit stoffige Ohio moest wonen.

'We zijn er, dames.' Hij parkeerde zijn taxi langs de stoep voor een schattig houten huis met een veranda. 'Bestemming bereikt.'

Zonder afscheid te nemen of hem te bedanken, stapte ik uit de taxi en trok mijn koffer achter me aan het paadje richting de voordeur op. Mijn moeder volgde al snel en ik zag aan haar lichaamshouding dat ze zich ontzettend aan me ergerde.

Terwijl mijn moeder de deur openmaakte, staarde ik naar een klein gaatje in het hout waar een spin in kroop. 'Bah, is dit zo'n spinnengebied?' vroeg ik, niet aan iemand in het bijzonder.

'Weet ik veel,' kaatste mijn moeder terug, terwijl ze naar binnenstapte, 'het interesseert me ook niet echt.'

'Fijn voor je.' Ik volgde haar naar binnen en verdween, zonder het huis een blik waardig te gunnen, de trap op naar boven en koos de grootste kamer uit.

Bah, bah, bah. Wat haatte ik het hier. Ik vond alles vreselijk en ik miste New York nu al. Zelfs al was deze slaapkamer groter dan dan die van ons appartement, ik vond het gewoon helemaal niks.

Ik ging op de grond liggen en trok mijn benen op. Waarschijnlijk was hier niet eens internet of televisie, en ik wedde dat ik geen enkel streepje bereik zou hebben.