The beastly prince and I (APLS #1)

Chapter 3

I looked at that person's direction to completely face him and see....

"LIAM!" As expected. Halata naman eh yung tawa palang niya ang creepy. Paano ako hindi magugulat sa kanya. Mas nakakatakot pa nga siya sa serial killer eh. Natawa parin siya. Hala, nababaliw na to siguro! Tawa ng tawa.

"You're so funny" natawa pa siya. Anong ibig sabihin nun? Ako? Funny? Hindi naman ako nag joke eh.

"Nakakatawa ka kaya kasi you thought i was a serial killer. Thought you're going to die dito sa school then nag pray ka pa kay God. Seriously! Sino naman hindi tatawa dun sa ginawa mo? The heck para kang bata. Takot na Takot." Tumawa pa siya ng malakas.

"And i'm not crazy." He continued. Sinabi ko lang yung mga yun sa isip ko. Paano niya yun nalaman? Mind reader ba siya?! OMG ang creepy niya talaga!

Walang katapusan tong tawa na ito ha! Then na realized ko na tumigil na siya at biglang palapit na palapit yung mukha niya sa akin.

"Yep, i can read minds." He smirked and my eyes widen as he said those words. Is he even serious?

"Yes I am." He said and his smirked widen. This guy is really impossible! How can he even do that kind of thing? Omg! I need to be more careful.

"Do you seriously believe me?" He laughed. And give me a what the heck look. Huh? He's making me confused right now.

"Do you really think this mind reading thing is true? Well to be honest, it's not. I don't read minds and there's no such thing as mind readers." Seryosong sinabi niy yun. Hindi talaga siya nag bibiro pero paano niy nalaman yung nasa isip ko?

"So bakit alam mo yung mga sinasabi ko sa aking isip?" Nagtatakang sinabi ko ito sa kanya.

"You said that aloud well... All of them." He chuckled. Talaga?! Pero alam ko na sinasabi ko yung sa isip ko eh at alam ko din hindi nagsasalita yung bibig ko! Its so confusing.

"Bakit mo pala ako hinila at muntikan mo na ako patayin sa kaba!" Sinigawan ko siya ng malakas. Ano kaya yung dahilan?

"Just like I said earlier, we're not yet finish about this." Sinabi niya. "Kaya, tatapusin na natin toh.... Ngayon." My eyes widen. Say what? Tatapusin ito ngayon. Ibig sabihin.... OMG!

"Papatayin mo ako?!" Sinabi ko yun ng pagulat. Hindi pa ako handa. Lord please hepl me! He stepped foward until our distance is just 1 cm. i guess.

"Paano na sabihin ko.... I'm really gonna kill you." Napalaki yung dilat ng aking mga mata "So all of this will come to an end." Naglagay siya sa mukha niya ng evil smile.

Nagpapanic na ako ngayon. Hindi ko na alam gagawin. Papatayin niya ba talaga ako? Siguro oo, kasi seryoso siya eh at what do you expect from him, dangerous siya at baka ilan na napatay niya. But i choose to be strong. I choose to not cry. Goshh ang drama ko.

"Pretending to be not scared huh?" He smirk. I stood there, chin up so i may look like i don't scared of him at all.

"I'm not scared at all" tinapanan ko yung boses ko. Iiar! My voice in my head said. He chuckled.

"Hindi sana aabot ng ganito kung hindi mo ako hinila." I murmured.

"What? Anong binubulong mo diyan?" Tinanong niya.

"Kasalanan mo kasi ito." Sinabi ko na hindi masyadong malakas yung maririnig niya ng mabuti.

"My fault? What the heck are you talking about?" He looked confused.

"Because of you! Hindi na ako nakapasok sa next period ko or let's just say na miss ko period ko na dapat ngayon nasa classroom na ako nakikinig sa teacher. Nasususlat sa notebook para mag take notes, para sa assignment ko and siguro may importanteng sasabihin samin yung teacher at maki pag kuwento sa bestfriend ko. Dapat yun gagawin ko ngayon! Hindi yung hinila mo ako dito sa classroom na HINDI NA GINAMIT! Nag iisip tuloy ako ng masama. Sobrang kinakabahan ako ng sobra at muntikan na ako mamatay ay wait..... Papatayin mo pala ako eh. Ngayon. DIBA ANG SAYA!" Nainis na ako. Sana nasa Room ako. Sana hindi na ako nandito. Sana hindi na niya ako hinila. SANA HINDI KO SIYA NABANGA IN THE FIRST PLACE!

"Because of me? It's all because of you! Kasalanan mo to! If you just watch where you going then this shoudn't be happening!" He pointed a finger at me and nakikita ko din sa mga mata niya na naiinis na din siya. Now i reject what i said. Takot na ako.

"Oh babe" He smirked again. Geez nakakasawa na yang smirked niya. I rolled my eyes. Then i noticed palapit ng palapit siya.

"Don't call me babe!" I raised my eyebrow. And i cross my arms. I hate him.

"I can call you whatever i want." He confidently said that. Wow ha! Wow!

"I can call you whatever i want." I mocked him. "Ano ka? Prinsipe para kahit anong tawag mo sa akin okay lang?! Hinding HINDI." Sinabi ko yung ng pagalit. Prince? Naalala ko yung sinabi ni Mommy about dun sa "Fantasies do exist". About sa prince charming. About fairy tales.

"I don't consider myself as a prince but a monster." He looked at me intensely. I shivered as i hear that word "Monster". I avoided to look at him. Now, my heart will about to burst.

"Uhm-m h-mm." Sinubukan kong magsalita pero ayaw talaga dahil sa sobra kong takot.

Don't be scared. That voice! Don't be scared at him.