Bu Benim Hayatım

...

Yine her sabah olduğu gibi teyzem neşeli sesiyle uyandirdi beni işi gereği dün okulumun nasıl geçtini soramamıştı bu yüzden sabah sormaya vakit bulmuştu bende okulumun iyi geçtini beklediğim gibi bir lise oldunu teyzeme bir bir anlattım sonra okula gitmek üzere yola koyuldum okula geldim belizle okula girer girmez selamlaşıp sohbete etmeye başladık. 10.sınıflar benle belize kafayı takmışlardı sürekli omuz vuruyor kavga çıkarmak için ellerinden geleni yapıyolardı direndiğim kadar direndim eğer birdaha böyle bişey yapalarsa kafa göz dalıcaktım.Anlaşılan yalnızda degildim belizinde en az benim kadar acıklı bir hikayesi vardı hayatla hep kendi başına savaşmıştı üstelik cok iyide kavga ediyordu. Belizede banada omuz çarpıp gitmelerinin sebebi onların sınıfındaki erkeklerin bizi beğenmiş olmaları bunu duyunca ikimizde küplere bindik .okul baslayali iki gun olmustu ama biz dusmanlarımızı bulmuştuk bile neyseki gün boyunca birdaha omuz atmadılar bizde kavga çıkarmadık. Okuldan beraber çıkıp beraber gezer olmuştuk belizle kendime bile söylemediğim acılarımı ona söylüyordum .arkadaştan öte kardeş gibiydik. İlk defa bu kadar yakin samimi bir arkadaşım vardı okullar açılalı yaklaşık 10 gün oldu sınıftaki arkadaşlarımi benimsedim artık, hepsinin birbirinden farklı hikayesi acısı vardi bütün okulun gözü bizim sınıftaydı hocalarla aramızın iyi olması bütün gözleri üzerimize toplamaya yetti . Ne kadar hepimiz bir bütün gibi görünsekte herkesin ayrı gurubu vardı mesela bizim gurup koray ben beliz serkan ipek orhan olarak bilinirdi birbirimizi kardeş gibi görüp korur kollardık.